“ตอนสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 นั้น ผมเป็นลูกค้าของห้างโอเรียนเต็ล ทำสัญญาซื้อขายโดยเหลือสินค้าประเภทนม แป้งหมี่ น้ำตาล ซึ่งยังไม่ได้รับเอามาจากเขาเป็นจำนวนมาก วันหนึ่งชาวเดนมาร์กซึ่งเป็นนายห้างโอเรียนเต็ลเรียกผมไปบอกว่าสินค้าซึ่งยังเหลืออยู่ที่เขาให้ผมมาจัดการรับไปให้หมดภายใน 3 วันไม่เช่นนั้นเขาจะยกเลิกสัญญา เมื่อเขาสั่งการมาดังนั้นก็เกิดปัญหาขึ้นกับเราว่าถ้าเราไปออกสินค้ามาทั้งหมด เราจะนำสินค้าไปเก็บไว้ที่ไหน และจะมีเงินจากไหนไปชำระให้กับเขา การจะปล่อยให้เขายกเลิกสัญญาง่าย ๆ ไม่มีทางเป็นไปได้ เราทราบว่าต่อไปนี้จะไม่มีสินค้าเหล่านั้นเข้ามาอีก เพราะอยู่ระหว่างสงคราม การยอมให้เขายกเลิกสัญญาเราจะต้องสูญเสียผลประโยชน์อย่างมาก”

“การที่เขามีคำสั่งเช่นนั้น แสดงให้เห็นว่า เขาไม่เห็นแก่เราซึ่งเป็นลูกค้าเก่าแก่แม้เราพยายามขอร้องเพียงไร เขาก็ไม่ยอมฟัง ช่วงเวลา 3 วัน ที่เขากำหนดให้เราวันสุดท้ายตรงกับวันเสาร์ ซึ่งทางห้างทำงานเพียงครึ่งวันเท่านั้นเมื่อไม่มีทางเลี่ยง ผมก็ดำเนินงานดังนี้ ในวันพฤหัส และวันศุกร์ เรานำเงินสดจำนวนเล็กน้อยไปเอาของออกมา เหลือสินค้า LOT ใหญ่ไว้จัดการในวันเสาร์”

“วันเสาร์ผมว่าจ้างรถกระบะไปที่โกดังของเขากว่า 10 คัน ออกบิลทั้งหมดโดยเขียนเช็คให้กับเขาโดยจ้างกุลีให้ขึ้นสินค้า ความจริงแล้วเช็คนั้นไม่มีเงิน เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมริอ่านออกเช็คไม่มีเงิน เมื่อได้ของมาแล้ว ผมก็ได้ไปหาเพื่อนกู้ยืมเงินมา รวมกับสินค้าที่ขายไปได้บ้างได้เงินสดประมาณ 30% ของราคาสินค้าทั้งหมด พอถึงเช้าวันจันทร์ผมรีบไปหานายห้าง ถามเขาว่า เขานำเช็คเข้าธนาคารแล้วหรือยัง เขาตอบว่ากำลังนำเข้าพอดี เขาโมโหมากผมบอกกับเขาว่า เราคบกันมากว่า 10 ปี เขามายื่นคำขาดเหมือนจะตัดคอกันอย่างนี้ ซึ่งไม่เห็นใจกันบ้างเลย ผมไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากจะใช้วิธีนี้ เพราะเขาบังคับให้ผมทำ บังคับผมให้โกหก ถ้าเขาให้เวลาผมสัก 20 วัน ผมก็คงไม่ต้องโกหก สามารถเอาสินค้าไปขายนำเงินมาให้เขาได้ครบถ้วน นายห้างมาบังคับผมให้เห็นแก่ตัวจนเกินไป เขาถามผมว่าออกเช็คไม่มีเงินไม่กลัวติดตะรางหรืออย่างไร ผมตอบไปว่าออกไปแล้วก็ไม่กลัว จะทำอย่างไรก็เชิญทำ แต่ทางที่ดีแล้วเขาควรทำอย่างอื่น ผมมีเงินสดมา 30% จะขอแลกเช็คคืน แล้วออกเช็คใบใหม่ชำระเงินอีก 15 วันข้างหน้า ซึ่งเขาก็ยินยอม”