ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น

ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น

นิตยสารผู้จัดการ( กรกฎาคม 2539)

กลับสู่หน้าหลัก

ร้านขายของชำของสจ๊วต เลียวนาร์ด ที่เมืองนอร์วอล์ก รัฐคอนเนกติกัตเป็นที่เลื่องลือมานานเกือบ 3 ทศวรรษแล้ว ด้วยเงินหมุนเวียนเข้าออกโดยเฉลี่ยในแต่ละปีมีมากถึง 88 ล้านดอลลาร์เปรียบเทียบกับสาขาหลักๆของร้านประเภทเดียวกันที่มีมูลค่าเพียง 14 ล้านดอลลาร์

แม้ว่าร้านในนอร์วอล์กจะวางสินค้าขายในร้านเพียง 1,300 รายการ ซึ่งทาบไม่ติดกับ 20,000 รายการที่วางขายอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ตใหญ่ๆแต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะร้านของเลียวนาร์ดโดดเด่นในด้านราคาย่อมเยา อาทิ นมสดพร่องมันเนย 1 แกลลอน ที่วางขายในร้านของเลียวนาร์ดขายในราคาเพียง 1.78 ดอลลาร์แต่ร้านอื่นๆจะขายในราคา 2.39 ดอลลาร์

นอกจากจะช่วยลูกค้าประหยัดเงินในการจับจ่ายใช้สอยแล้ว ร้านแห่งนี้ยังดึงดูดเจ้าตัวน้อยๆของบรรดาลูกค้าอีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นการกั้นคอกให้มีสวนสัตว์สัตว์เลี้ยงอยู่ในร้าน การแต่งตัวเป็นไก่ของพนักงานในร้านและออกมาเดินป้อเรียกร้องความสนใจมีก้าน ผักมายืนร้องเพลงอยู่บนชั้นวางและกล่องนมโยกย้ายลีลาตามจังหวะเพลงอยู่บนชั้นผลิตภัณฑ์นมเนย

บรรดากลเม็ดเด็ดพรายการเรียกลูกค้าข้างต้น ส่งผลให้ยอดขายต่อพื้นที่ของร้านนี้พุ่งขึ้นสู่อันดับสูงสุดในอเมริกาคือ 3,470 ดอลลาร์ต่อ 1 ตารางฟุตและยอดขายต่อพื้นที่ของร้านของเลียวนาร์ดยังได้รับการบันทึกไว้ในหนังสือกินเนสบุ๊คอีกด้วย มิหนำซ้ำเหล่าผู้บริหารวอล-มาร์ทก็ยังสนใจศึกษาวิธีการของร้านนี้ด้วย

ในปี 1991 เลียวนาร์ดได้เปิดทำการร้านแห่งที่สองขึ้นซึ่งอยู่ห่างจากเมืองแดนบูรีออกไปเป็นระยะทาง 30 ไมล์ปัจจุบันร้านแห่งที่สองนี้มีเม็ดเงินหมุนเวียน 60 ล้านดอลลาร์ต่อปี

ส่วนผลกำไรของ 2 ร้านรวมกันเฉลี่ยแล้วประมาณ 2.5% ของยอดขายซึ่งมากกว่าซูเปอร์มาร์เก็ตอื่นๆซึ่งได้กำไรโดยเฉลี่ยประมาณ 1%

แต่เลียวนาร์ดโลภมากเกินไปจนถูกจับกุมในข้อหาเลี่ยงภาษีและในที่สุดเขาก็ยอมรับผิดเพียงคนเดียวและให้ลูกชายคนโตรับผิดชอบร้านต่อไป

หลังจากนั้นมีข่าวร่ำลือว่าครอบครัวเลียวนาร์ด เปิดร้านขึ้นอีกเป็นแห่งที่สามซึ่งคาดกันว่าคงตั้งอยู่ที่เวสต์เชสเตอร์ในนิวยอร์ก

และแล้วคดีเดียวกันก็เกิดขึ้นกับครอบครัวนี้อีกครั้ง แต่เกิดกับทอมซึ่งเป็นลูกชายคนเล็กของบ้านวัย 40 ปีสจ๊วตผู้เป็นพี่ชายพยายามที่จะรักษาชื่อเสียงของร้านจึงได้ว่าจ้างผู้เชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์เพื่อออกแบบซอฟต์แวร์ให้สามารถซ่อนรายรับบางส่วนของร้านให้ดูว่า ทอมหลีกเลี่ยงภาษีเพียงเล็กน้อย ส่วนรายการโกงภาษีจำนวนมากก็ถูกสจ๊วตนำออกจากร้านเมื่อสจ๊วตเดินทางไปบ้านพักตากอากาศที่เซนต์มาร์ติน

อย่างไรก็ตาม ครอบครัวนี้ก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงเงื้อมมือกฎหมายได้พ้น อดีตพนักงานของร้านที่ถูกไล่ออกรายหนึ่งได้เข้าแจ้งความต่อตำรวจและอีกรายก็ได้ชี้ตัวว่าทอมเป็นผู้กระทำผิด

หากจะสรุปเรื่องราวของครอบครัวเลียวนาร์ดแบบนิทานอีสปก็คงจะกล่าวได้ว่า เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าถ้าคิดจะละเมิดกฎหมายก็ควรจะดูแลคนที่เกี่ยวข้องและรู้เห็นได้ดีกว่านี้และถ้าจะให้ดียิ่งกว่าก็คือไม่ควรละโมบจนเกินไป

กลับสู่หน้าหลัก

ผลงานนี้ ใช้สัญญาอนุญาตของครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลง 3.0 ประเทศไทย