ชีวิตพรานทะเล

ชีวิตพรานทะเล

โดย ณัฐวัฒน์ หอมจิตต์
นิตยสารผู้จัดการ( มิถุนายน 2548)

กลับสู่หน้าหลัก

"อยู่บนเรือเวลาว่างก็ฟังเพลง ส่วนใหญ่คนทะเลก็จะชอบฟังเพลงเพราะไม่มีที่ไหนให้ไป อย่างเพลงพรานทะเล ผมฟังแล้วขนลุกเลย เหมือนกับมันบรรยายชีวิตของเรา ครูเอื้อ (สุนทรสนาน) แต่งได้ตรงมาก" ธงชัยเล่าให้ฟังถึงชีวิตบนเรือยามออกหาปลา

โดยเฉพาะเนื้อในช่วงที่ร้องว่า "...มองน้ำตรงหน้าจรดฟ้าไกลๆ ว้าเหว่ดวงใจไม่เห็นผู้คน..." ที่ดูเหมือนจะโดนใจเขาเป็นพิเศษ ถึงกับต้องฮัมออกมาระหว่างการให้สัมภาษณ์

ไม่น่าแปลกใจที่เขาจะ in กับเนื้อร้องขนาดนี้ เพราะเมื่อออกทะเลแล้วกว่าจะกลับเข้าฝั่งแต่ละครั้งก็เป็นเวลาถึงหนึ่งเดือนเต็ม และถ้าเป็นการออกไปจับปลาในเขตต่างประเทศอย่างอินโดนีเซียด้วยแล้วกว่าจะได้กลับมาเยือนแผ่นดินแม่อีกครั้งก็กินเวลาถึง 3 ปีเลยทีเดียว

"เวลากลับมาบ้าน มาเจอลูก ลูกผมไม่กล้ากอด เขาจำผมไม่ได้" ลูกเรือคนหนึ่งที่อยู่ในช่วงพักรอการออกเรือครั้งต่อไปถ่ายทอดให้ฟัง

เท่าที่สอบถามดูลูกเรือส่วนใหญ่เป็นชายหนุ่มที่หนีแล้งมาจากดินแดนที่ราบสูง มีทั้งจากบุรีรัมย์ สุรินทร์ ศรีสะเกษ ฯลฯ ถึงแม้พวกเขาจะออกเรือไปอยู่ในทะเลที่ไกลออกไป แต่ก็ไม่ต้องเป็นห่วงผู้ที่อยู่เบื้องหลัง เพราะเงินเดือนที่ตกลงกันไว้บริษัทจะจ่ายให้กับครอบครัวตรงตามเวลา

"แต่ละเดือนครอบครัวของลูกเรือจะเหมารถกันมาเป็นคันๆ มาเบิกเงิน หรือถ้าใครจะให้โอนเข้าแบงก์ เราก็จัดการให้ บางทีเวลาโรงเรียนเปิดเทอมแล้วเงินขาดมือ เราก็ช่วยออกให้" ธงชัยกล่าว

เมื่อถึงเวลากลับคืนแผ่นดินไทย เหล่าลูกเรือยังมีส่วนแบ่งเปอร์เซ็นต์จากกำไรที่เกิดขึ้นอีก 40% ปัจจุบัน UFP มีกองเรือทั้งหมด 14 ลำ (และที่อยู่ในระหว่างการต่อเพิ่มอีก 2 ลำในชื่อ พรานทะเล 1 และ 2) แต่ละลำใช้ลูกเรือเฉลี่ย 30 คน เท่ากับว่าอย่างน้อยๆ ก็มีกว่า 400 ครอบครัวที่เฝ้ารอวันที่เหล่าพรานทะเลเหล่านี้จะกลับเข้าฝั่ง

กลับสู่หน้าหลัก

ผลงานนี้ ใช้สัญญาอนุญาตของครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลง 3.0 ประเทศไทย