ความเปลี่ยนแปลง การอพยพโยกย้าย ไม่มีความหมายอะไรสำหรับนักลงทุนหนุ่มโสดสนิทจากแดนโสมขาว Yoon Kim ผู้นี้แม้แต่น้อย อาชีพนักลงทุนทำให้เขาต้องย้ายถิ่นพำนักจากบ้านเกิดที่กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้ ข้ามมหาสมุทรสู่รัฐแคลิฟอร์เนีย เริ่มต้นจากลอสแองเจลิส ย้ายไปเบิร์กเลย์ ปักหลักที่ Tribeca รัฐนิวยอร์ก ในปัจจุบัน

เมื่อถูกใจเพนต์เฮาส์ขนาด 4,000 ตารางฟุตแล้ว Kim ไม่รีรอที่จะปรับปรุง เพราะ “เป็นอพาร์ตเมนต์แรกที่ตัดสินใจซื้อ ผมอยากให้มันแลดูสงบและสะท้อนอารมณ์สุนทรีย์ของผมเอง” แต่ผลที่ออกมากลับไม่เป็นดังที่ตั้งใจ เมื่อนักออกแบบเนรมิตให้อพาร์ตเมนต์แห่งนี้มีสไตล์ Pop สมัยทศวรรษ 1970 อาทิ ผนังทาสีสดใส เก้าอี้ใช้เครื่องบุสีแดง โคมไฟระย้าเป็นรูปลูกบอลสีเงิน ฯลฯ ซึ่งทำให้เขาคิดได้ในภายหลังว่า มันเป็นงานออกแบบที่ “เกินพอดี”

หลังจากอยู่ได้เพียงปีเดียว Kim รู้ว่า นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ จึงตัดสินใจเริ่มต้นใหม่ ที่สำคัญเขาลาออกจากงานในบริษัท hedge-fund และเบนเข็มมาเป็นนักลงทุนด้วยตนเอง

“คราวนี้ผมมีเวลาให้กับงานปรับปรุงอพาร์ตเมนต์เต็มที่”

มหาบัณฑิตผู้จบเอ็มบีเอจากมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดใช้วิธีรับสมัครนักออกแบบตกแต่งด้วยตนเอง จากผู้สมัครมากถึง 30 ราย เขาตกลงเลือก David Mann กับ Brett McMullen จากบริษัท AR Architecture + Decor

Mann เล่าว่า เมื่อก้าวเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ เขารู้ทันทีว่า การออกแบบผิดที่ผิดทางไปหมด โดยเฉพาะจุดที่เป็นความท้าทาย สำคัญ นั่นคือ ฉากที่กั้นห้องครัวและห้องนั่งเล่นออกจากกัน อีกทั้งเข้าไปแยกผนังหน้าต่างยาว 50 ฟุตออกเป็นส่วนๆ ด้วย “ที่นิวยอร์กถือกันว่าบ้านหรูหราที่สุดต้องมีพื้นที่เปิดโล่ง แต่ต้องมีศิลปะในการสร้างพื้นที่ดังกล่าวขึ้นมาด้วย”

Kim ก็เห็นด้วยว่า อพาร์ตเมนต์ของเขาต้องการแบบแปลนใหม่

“ผมมีอพาร์ตเมนต์กว้างขวางมาก แต่มีเพียงสองห้องนอน และสองห้องน้ำ ที่สำคัญ ไม่ได้ออกแบบให้พื้นที่ใช้สอยเปิดโล่งอย่างที่ผมต้องการ”

Mann มีหน้าที่ทำความเข้าใจและเข้าถึงความต้องการของลูกค้าให้ได้ เขาจึงใช้วิธีทดสอบทางจิตวิทยาที่เรียกว่า Rorschach test โดยนำบ้านและอพาร์ตเมนต์แบบต่างๆ มาให้ Kim ดู จากนั้นให้เขาพูดความรู้สึกในใจออกมา เช่น มืดทึบเกินไป สัดส่วนเทอะทะ เชิญชวนให้เข้าไป ไม่เชิญชวนให้เข้าไป เป็นต้น

ผลการทดสอบที่ออกมาคือ บางส่วนเป็นสไตล์ Breuer บางส่วนเป็น Neutra และบางส่วนเป็น retro-futuristic ของคนโสด

งานออกแบบเพนต์เฮาส์ของหนุ่มโสดแดนโสมขาวผู้นี้จึงทำให้ผู้มาเยือนตกตะลึงเพราะไม่คาดคิดว่าจะได้พบเห็นหน้าต่างบานมหึมาทั้งสามด้านของอพาร์ตเมนต์ ทำให้เห็นทิวทัศน์ของแม่น้ำฮัดสันเต็มตาจุใจ

ผนังที่ไม่จำเป็นก็ถูกทุบทิ้งเพื่อเปิดทางให้พื้นที่โล่ง เฟอร์นิเจอร์ที่มีมากชิ้นเกินไปก็ถูกกำจัดออกไป แล้วแทนที่ด้วยเฟอร์นิเจอร์ทำด้วยสเตนเลส สตีล แลดูมันวาว สะอาดตา ซึ่งเป็น วัสดุสำคัญที่ผลิตเป็น island และเคาน์เตอร์ในห้องครัว ชั้นวางของตรงทางเดิน ประตูบานเลื่อนในห้องนอน และ vanities ในห้องน้ำ

ส่วนความอบอุ่นและการตัดกันได้มาจากพื้นไม้เมเปิล พรมหนังวัว และผ้าคลุมเตียงทำด้วยขนมิงค์

โดยเหตุที่ Kim ยังไม่มีครอบครัว Mann จึงออกแบบโดยเน้นให้มีความยืดหยุ่นสูงสุด โดยห้องนอนทั้งสองห้อง ห้องทำงาน และห้องนั่งเล่น ล้วนมีทางเข้าจากจุดเดียวกันคือโถงทางเดิน และยังเชื่อมต่อถึงกันได้ผ่านทางประตูเหล็กหล่อเผาไฟที่ควบคุมด้วยระบบรอก counterweight pulley system ซึ่งให้บรรยากาศของประตูอาคารยุคอุตสาหกรรมในอดีตได้เป็นอย่างดี

ห้องนอนใหญ่ที่ตั้งอยู่ทางตะวันตกสุดของอพาร์ตเมนต์ นอกจากจะกว้างขวางน่าสบายแล้ว ยังน่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะ เป็นที่ตั้งของ “เตียงแขวน” อันลือลั่น ผลงานการออกแบบของ Robert Bernstein เตียงทำด้วยสเตนเลส ไม่ได้ตั้งบนพื้นเหมือนเตียงทั่วไป แต่อยู่ในตำแหน่ง “แขวน” โดยใช้สายเคเบิลยึดโยงลงมาจากเพดาน

ถัดจากส่วนหัวเตียงไปเป็นที่ตั้งของ “ห้องน้ำติดกระจก” โดยติดตั้งกระจกใสล้อมรอบฝักบัวและอ่างอาบน้ำ

“ถ้าต้องการความเป็นส่วนตัว ยังมีห้องน้ำอีกสามห้องไว้รับรองแขกครับ” Kim อธิบายด้วยรอยยิ้มผุดพรายทั่วใบหน้า

ถัดไปเป็นตู้เสื้อผ้าไม้อัดลามิเนตแบบสั่งทำพิเศษ โดยด้านหนึ่งเป็นชั้นทรงสูงและแคบ ซึ่งเจ้าของใช้วางเสื้อเชิ้ตที่พับเรียบร้อยและเรียงรายเป็นระเบียบงามตา ส่วนตู้อีกใบหนึ่งเป็นที่เก็บรองเท้าโดยเฉพาะ

Kim ยอมรับว่าตลอด 5 ปีของการทุ่มเทให้กับงานออกแบบ ตกแต่งเพนต์เฮาส์ใหม่ ถือเป็นประสบการณ์และการเรียนรู้อันทรงคุณค่า “จริงๆ แล้ว ผมควรได้ทำตรงนี้มาตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างไรผมก็มีความสุขกับสิ่งที่มีอยู่ในเวลานี้ เป็นอพาร์ตเมนต์ ที่ง่ายต่อการใช้สอย สวยเรียบ รับแสงได้เต็มที่ และโปร่งโล่ง”