ในการแถลงข่าวประจำปีของธนาคารกสิกรไทยเมื่อหลายปีก่อน บัณฑูร ล่ำซำ ระบุไว้ชัดเจนถึงความเสี่ยงซึ่งกำลังทวีบทบาทสำคัญมากขึ้นต่อการดำเนินธุรกิจโดยรวม นั่นก็คือภัยธรรมชาติ

เชื่อว่าในวันนั้น หลายคนคงยังมองไม่เห็นภาพชัด เพราะแม้ว่าในช่วงนั้น ประเทศไทยเพิ่งประสบกับหายนภัยครั้งร้ายแรงที่สุดในประวัติศาสตร์จากคลื่นยักษ์สึนามิซัดถล่ม 6 จังหวัดชายฝั่งทะเลอันดามัน

คนส่วนใหญ่ก็ออกมาพูดแบบปลอบใจตัวเองว่าเป็น “ปรากฏการณ์ที่ 100 ปีจะเกิดขึ้นสักครั้ง”

จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอีกหลายๆ พื้นที่ทั่วโลกหลังจากนั้น คำปลอบใจที่ว่า “ปรากฏการณ์ที่ 100 ปี จะเกิดขึ้นสักครั้ง” ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ไปเสียแล้ว

เหตุการณ์หลักๆ ที่เกิดขึ้น พอเรียงลำดับคร่าวๆ ได้ดังนี้

- แผ่นดินไหวขนาด 7.8 ริกเตอร์ในมณฑลเสฉวนของจีน ในเดือนพฤษภาคม 2551

- พายุไซโคลนนากีสซัดถล่มพื้นที่ปากน้ำอิระวดีของพม่า ในเวลาใกล้เคียงกันกับแผ่นดินไหวในมณฑลเสฉวน

- แผ่นดินไหวครั้งใหญ่ขนาด 7.0 ริกเตอร์ที่แทบจะทำให้ประเทศเฮติล่มสลาย ในต้นปี 2553 ล่าสุดคือเมื่อวันที่ 11 มีนาคมที่ผ่านมา เกิดแผ่นดินไหวขนาด 9 ริกเตอร์ ห่างจากชายฝั่ง เกาะฮอนชู ประเทศญี่ปุ่น ไม่มากนัก ซึ่งก่อให้เกิดหายนภัยตามมาอีก 2 ระลอก คือคลื่นยักษ์สึนามิ และการระเบิดของโรงไฟฟ้าพลังงานนิวเคลียร์

จริงอยู่ที่เหตุการณ์ต่างๆ เหล่านั้นไม่ได้เกิดขึ้นภายในประเทศไทย แต่ผลกระทบจากเหตุการณ์เหล่านี้ ภาคธุรกิจของไทยก็ได้รับไปไม่มากก็น้อย โดยเฉพาะแผ่นดินไหวครั้งล่าสุดที่ญี่ปุ่น

เรื่องจากปกฉบับนี้คงจะอธิบายภาพดังกล่าวได้บ้างพอสมควร

แต่สิ่งหนึ่งซึ่งได้กลายเป็นข้อเท็จจริงไปแล้วก็คือ ภัยธรรมชาติคือความเสี่ยงทางธุรกิจอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เพราะภาคธุรกิจในทุกวันนี้มีการเชื่อมโยงกันไปทั่วโลก และตัวแปรทางด้านธุรกิจก็เกี่ยวพันกันแน่น จนบางครั้งก็แยกกันไม่ออก เมื่อเกิดปรากฏการณ์ใดปรากฏการณ์หนึ่ง ในที่ใดที่หนึ่ง ซึ่งมีผลต่อตัวแปรใดตัวแปรหนึ่ง ผลกระทบที่เกิดขึ้นในภายหลัง มักจะส่งผลต่อตัวแปรอื่นๆ ตามมาอีกเป็นลูกโซ่

แผนธุรกิจ จำเป็นต้องคำนึงถึงการตั้งรับกับตัวแปรนี้ให้ดี

ปัณฑพ ตั้งศรีวงศ์