เส้นทางหมายเลข 9 ที่เริ่มจากเวียดนามตอนกลาง ตัดขวางมาทางทิศตะวันตกเข้าสู่ลาวและไทย เพื่อไปทะลุออกพม่า โดยมีปลายทางอยู่ที่อินเดีย-บังกลาเทศ และยังสามารถเชื่อมต่อไปถึงตะวันออกกลางและทวีปยุโรป ถือเป็นเส้นทางคมนาคมที่มีบทบาทสำคัญทางยุทธศาสตร์ของอนุภูมิภาคลุ่มแม่น้ำโขงอีกเส้นทางหนึ่ง

จุดเริ่มต้นของถนนสายนี้อยู่ที่นครดงห่า ศูนย์กลางทางการเมือง วัฒนธรรม สังคม เศรษฐกิจ และการค้าของจังหวัดกว๋างตริ ภาคกลางเวียดนาม ถือเป็นจุดเริ่มต้นของระเบียงเศรษฐกิจตะวันออก-ตะวันตก (East-West Economic Coridor: EWEC) ที่เชื่อมระหว่างภาคตะวันออกเฉียง เหนือของไทย ภาคกลางของลาว และภาค กลางเวียดนาม มีปลายทางด้านตะวันออก อยู่ที่นครด่าหนัง

นครดงห่าตั้งอยู่ที่สามแยกจุดตัดของเส้นทางหมายเลข 9 กับทางหลวงหมายเลข 1A (ถนนสายเหนือ-ใต้) มีเส้นทางรถไฟสายเหนือ-ใต้ วิ่งผ่านนคร สถานีดงห่าเป็นสถานีหลักสถานีหนึ่งบนทางรถไฟสายนี้

นอกจากนี้ยังมีโครงการก่อสร้างสนามบินกว๋างตริ ที่คาดว่าจะสร้างขึ้นที่ตำบลยอกวาง อำเภอยอลิญ ห่างจากนคร ดงห่า ไปทางทิศเหนือ 7 กม. และห่างนครเว้ไปทางทิศเหนือประมาณ 73 กม. ที่ตั้งสนามบิน อยู่ห่างจากสนามบินโด่งเฮ้ย ไปทางทิศเหนือประมาณ 93 กม. ตามเส้นทางทางหลวง 1A และห่างจากสนามบินนานาชาติฟุบ่ายประมาณ 88 กม.ไปทางทิศเหนือตามเส้นทางทางหลวง 1A

ประธานคณะกรรมการประชาชน จังหวัดกว๋างตริได้อนุมัติแผนผังสนามบินแห่งนี้ ซึ่งต้องใช้พื้นที่รวม 290 เฮกตาร์ ใช้เงินลงทุน 374,787 ล้านด่อง (749.574 ล้านบาท) คาดว่าจะสามารถเปิดใช้สนามบินแห่งนี้ได้ตั้งแต่ปี 2558 เป็นต้นไป ด้วยปริมาณผู้โดยสารปีละประมาณ 10,000 คน

นครดงห่าประกอบด้วย 9 ย่าน ได้แก่ ย่าน 1 ย่าน 2 ย่าน 3 ย่าน 4 ย่าน 5 ย่านดงยาง ย่านดงทาญ ย่านดงเลือง และย่านดงเหล นครดงห่าอยู่ห่างจากนครเว้ไปทางทิศใต้ 66 กม. ห่างเมืองโด่งเฮ้ยไปทางทิศเหนือ 100 กม. ห่างตัวจังหวัดกว๋างตริ ไปทางทิศใต้ 12 กม.

ในสมัยสงครามเวียดนาม ดงห่าเป็นเมืองสำคัญเมืองหนึ่งในเขตแคซาญ ลาวบ๋าว ภายหลังปี 2518 จังหวัดบิ่ญตริเทียน (ปัจจุบันยุบไปแล้ว) ถูกจัดตั้งขึ้นโดยรวม 3 จังหวัด คือ จังหวัดกว๋างบิ่ญ จังหวัดกว๋างตริ และจังหวัดเถื่อเทียน ดงห่า จึงกลายเป็นเมือง และหลังจากจังหวัดบิ่ญตริเทียนถูกแบ่งแยกกลับไปเหมือนเดิมเมื่อวันที่ 1 กรกฎาคม 2532 เมืองดงห่าได้กลายเป็นเมืองเอกของจังหวัดกว๋างตริ

เมื่อวันที่ 11 สิงหาคม 2552 รัฐบาล เวียดนามได้มีมติที่ 33 ให้ยกระดับเมืองดงห่าขึ้นเป็นนคร มีเนื้อที่รวม 72.96 ตร.กม. ประชากรรวม 93,756 คน (ปี 2552)

ปัจจุบันนครดงห่าเป็นชุมทางเส้นทางท่องเที่ยวทางบกของนักท่องเที่ยวชาวลาวและไทย ที่เข้ามาชมทิวทัศน์บริเวณภาค กลางเวียดนาม เป็นสถานที่พักชั่วคราวของนักท่องเที่ยวที่มาเยือนอดีตสนามรบต่างๆ เช่น ถนน 9 แคซาญ, สะพานเหี่ยนเลือง ทางเดินใต้ดินหวิญมก, เมืองเก่ากว๋างตริ รวมถึงชายหาดต่างๆ ตั้งอยู่ที่ชายทะเลเกื๋อตู่ง ชายทะเลมีถุย

สำหรับเส้นทางหมายเลข 9 ซึ่งเป็นถนนสายหลักของ EWEC มีความยาวเฉพาะในเวียดนาม 83.5 กม. สภาพผิวถนนมีทั้งที่เป็นคอนกรีตและลาดยาง มีความกว้างตั้งแต่ 6-21 เมตร หลังจากเริ่มต้นที่นครดงห่า จะวิ่งผ่านอำเภอกามโหละ อำเภอดากรง อำเภอเฮื้องฮว้า จนถึงจุดสุดท้ายที่ช่องทางนานาชาติลาวบ๋าว พรมแดนระหว่างลาวและเวียดนาม

เส้นทางส่วนใหญ่วิ่งบนภูมิประเทศราบเรียบ มีเฉพาะช่วงตั้งแต่ก่าตูถึงแคซาญ ที่เป็นช่วงภูเขาสูง เหวลึก ทางลาดชันหลายแห่งระหว่างเส้นทางมีชุมชนเบาบาง บนถนนมีสะพานทั้งสิ้น 40 สะพาน แต่ละ สะพานรับน้ำหนักได้ 18 ตัน

ในระหว่างสงครามกับอเมริกาบนเส้นทางหมายเลข 9 ปรากฏยุทธการขนาด ใหญ่ เช่น ยุทธการถนน 9-แคซาญ (20 มกราคม-15 กรกฎาคม 2511) และยุทธการถนน 9-ลาวใต้ (31 กรกฎาคม-3 มีนาคม 2514)

สำหรับแคซาญเป็นเมืองเอกเมืองหนึ่งของอำเภอเฮื้องฮว้า จังหวัดกว๋างตริ อยู่ห่างจากนครดงห่าไปทางทิศตะวันตก 63 กม.

แคซาญตั้งอยู่ในหุบเขาดินแดง สูงกว่าระดับน้ำทะเล 400 เมตร ปี 2508-2509 กองทัพอเมริกัน และกองทัพสาธารณรัฐเวียดนาม (เวียดนามใต้) ก่อสร้างแคซาญให้เป็นฐานที่มั่นใหญ่ที่สุดในแนวป้องกันถนน 9 ถือเป็นหนึ่งในสาม "ตาอิเล็ก ทรอนิกส์" (แคซาญ หล่างเวย และต่าเกิน) ของแนวรั้วอิเล็กทรอนิกส์ McNamara ที่แคซาญได้ปรากฏสนามรบขนาดใหญ่ในยุทธการถนน 9-แคซาญ ปี 2511 และยุทธการถนน 9-ลาวใต้ ปี 2514

แคซาญเป็นจุดหนึ่งที่ได้รับการย้ำถึงใน 2-3 บทเพลงของเวียดนาม และเป็นชื่อของบทเพลงเกี่ยวกับความขมขื่นที่ทหาร ออสเตรเลียต้องทนรับในเขตทหารแห่งนี้ของกลุ่มดนตรี Rock Cold Chisel (แม้ว่ามีทหารออสเตรเลียน้อยมากเข้าร่วมรบที่แคซาญในช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ในเวียดนาม) ในบทสุนทรพจน์ในพิธีรับตำแหน่งประธานาธิบดี เมื่อวันที่ 20 มกราคมที่ผ่าน มา บารัค โอบามา ประธานาธิบดีอเมริกา ก็ได้ย้ำถึงแคซาญว่าเป็นเสมือนปฏิบัติการที่มีเกียรติของคนอเมริกันที่สละชีพเพื่อชาติ

จุดสิ้นสุดของเส้นทางหมายเลข 9 ในเวียดนามอยู่ที่ลาวบ๋าว เมืองเล็กๆ ในสังกัดอำเภอชายแดนเฮื้องฮว้า อยู่ทางทิศตะวันตกของ จ.กว๋างตริ ห่างจากนครดงห่า ตามเส้นทางหมายเลข 9 ไปทางลาวใต้ประมาณกว่า 80 กม.

ลาวบ๋าวมีประชากรมากกว่า 30,000 คน รายได้เฉลี่ยต่อคนเดือนละ 2-3 ล้านด่อง (4,000-6,000 บาท) ซึ่งค่อนข้างสูงเมื่อ เทียบกับรายได้เฉลี่ยของประชาชนในพื้นที่อื่นๆ ของจังหวัดกว๋างตริ ที่ตั้งของลาวบ๋าวอยู่ใกล้ชายแดนเวียดนาม-ลาวเกือบ 2 กม. โดยด้านตรงข้ามเป็นแขวงสะหวันนะเขตของลาว โดยมีแม่น้ำเซโปนเป็นเส้นแบ่งเขตแดนระหว่าง 2 ประเทศ

ปี 2541 นายกรัฐมนตรีเวียดนามขณะนั้นได้ออกมติบังคับใช้กฎข้อบังคับเขต ส่งเสริมพัฒนาเศรษฐกิจและการค้าลาวบ๋าว เรียกสั้นๆ คือเขตการค้าลาวบ๋าว ครอบคลุมลาวบ๋าว แคซาญ รวมทั้งตำบลเติน ถ่าญ ตำบลเตินเหลิป ตำบลเตินเลียน และตำบลเตินเหิป สังกัดอำเภอเฮื้องฮว้า จังหวัดกว๋างตริ โดยสถานประกอบการที่เข้าร่วมในเขตนี้ได้รับสิทธิพิเศษตามข้อกำหนดของกฎหมายลงทุนต่างประเทศในเวียดนามที่กำลังใช้อยู่ในขณะนั้น และสิทธิพิเศษตามนโยบายพัฒนาเศรษฐกิจพื้นที่ภูเขา เกาะในทะเลเขตลึก เขตห่างไกล เขตเพื่อนร่วมชาติชนเผ่าส่วนน้อย ตามข้อกำหนดที่บังคับใช้ในเวลานั้น

ปี 2542 นายกรัฐมนตรีเวียดนามอนุมัติทิศทางแผนผังทั่วไป เพื่อก่อสร้างเขตการค้าลาวบ๋าวถึงปี 2563 มีข้อกำหนดเกี่ยวกับเขตการค้าและเขตอุตสาหกรรมของที่นี่

ปี 2545 นายกรัฐมนตรีเวียดนามมีมติว่าด้วยการแก้ไขเพิ่มเติมบางข้อของกฎข้อบังคับเขตการค้าลาวบ๋าว เพื่อให้สอด คล้องกับกฎหมายลงทุนต่างประเทศฉบับแก้ไขและการเปลี่ยนแปลงกฎหมายภาษี

เมื่อวันที่ 12 มกราคม 2548 นายกรัฐมนตรีเวียดนามได้บังคับใช้มติที่ 11 เกี่ยวกับกฎข้อบังคับเขตเศรษฐกิจ-การค้าพิเศษลาวบ๋าว

และเมื่อต้นปี 2551 นายกรัฐมนตรีเวียดนามกลับอนุมัติแผนผังทั่วไปเขตเศรษฐกิจในเวียดนามจนถึงปี 2563 ตามแผนผังดังกล่าว เขตเศรษฐกิจ-การค้าพิเศษลาวบ๋าว เป็น 1 ใน 9 เขตเศรษฐกิจที่ได้รับความสนใจให้มีการก่อสร้างโครงสร้างพื้นฐาน วางกฎระเบียบ มาตรการ และนโยบายในการบริหารงานเฉพาะ