ความสำคัญของกรุงเทพมหานคร หากจะเปรียบในเชิงกายวิภาคก็คงไม่ต่างจากการเป็นหัวใจที่พร้อมจะสูบและฉีดอนูของเม็ดโลหิตให้ไหลเวียนไปทั่วร่าง

แต่ดูเหมือนว่าสุขภาพของหัวใจดวงนี้กำลังพอกพูนด้วยปัญหาและกำลังรอคอยแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางตรวจวินิจฉัยและให้การรักษาอย่างเร่งด่วน ซึ่งอาจหนักหนาถึงขั้นต้องผ่าตัดครั้งใหญ่ก็คงเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้

ขณะที่ข้อเท็จจริงในชีวิตทางการเมืองของกรุงเทพ มหานคร แพทย์เฉพาะทางผู้เชี่ยวชาญนั้นไม่เคยมี

ประชากรชาวกรุงเทพมหานครทุกคนต่างหากที่กำลังจะชี้วัดความเป็นไปของกรุงเทพมหานคร ไม่ใช่ผู้อาสาที่รับสมอ้างว่าเป็นแพทย์

เพราะสุขภาพของกรุงเทพมหานคร ย่อมเกิดจากสุขอนามัยพื้นฐาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งสุขอนามัยทางปัญญา ซึ่งจะสะท้อนออกมาเป็นแนวความคิดของคนกรุงเทพฯ เอง

มีผู้เคยกล่าวไว้อย่างน่าสนใจว่า กรุงเทพฯ เป็นเมืองที่ไม่มีเจ้าของ เพราะคนกรุงเทพฯ ไม่ได้ตระหนักถึงการมีส่วนร่วมกับพื้นที่กรุงเทพฯ อย่างแท้จริง

ลักษณะของ sense of belonging ที่ควรจะทำให้คนกรุงเทพฯ มีสำนึกความรับผิดชอบ และตระหนักถึงบทบาทหน้าที่ในการดูแลรักษากรุงเทพฯ กลายเป็นสิ่งที่พบเห็นได้ยากขึ้นเป็นลำดับ

บทบาทของผู้ว่าราชการกรุงเทพฯ ในอนาคตควรเป็นไปในฐานะของผู้อำนวยความสะดวก (facilitator) ซึ่งไม่ได้จำกัดอยู่เพียงการให้คนกรุงเทพฯ สามารถเข้าถึงบริการสาธารณะเท่านั้น

หากหมายถึงการอำนวยความสะดวกให้คนกรุงเทพฯ สามารถมีส่วนร่วมพัฒนา เพื่อวางรากฐานและปรับปรุงโครงสร้างสำหรับการกำหนดเป็นนโยบายสาธารณะด้วย

นอกจากนี้การอำนวยประโยชน์และการผลิตสร้างสำนึกการมีส่วนร่วมให้เกิดกับคนกรุงเทพฯ ทั้งมวล มิได้หมายถึงการลดช่องว่างด้วยการทำให้คุณภาพและมาตรฐานในการบริหารจัดการของกรุงเทพมหานครตกต่ำลง ในลักษณะ "เสื่อมทรามอย่างเท่าเทียม"

หากแต่จะต้องเกิดจากการพัฒนาและยกระดับมาตรฐานความเป็นอยู่ของคนกรุงเทพฯ ให้เจริญก้าวหน้า และมีโอกาสในการเข้าถึงพื้นที่และทรัพยากรอย่างเท่าเทียม ซึ่งจะเป็นบันไดหนุนนำไปสู่พัฒนาการของการสร้างประชาสังคมที่ทุกภาคส่วนมีส่วนในการถกแถลงและร่วมกำหนดทิศทางของกรุงเทพฯ อย่างจริงจัง

และเป็นการพัฒนากรุงเทพฯ ไปสู่การเป็นเมืองที่น่าอยู่สำหรับทุกคนอย่างแท้จริงในอนาคต