"...ผู้ที่อาจแลเห็นสิ่งเล็กน้อยได้
เรียกว่ามีสายตาแหลมคม
ผู้ที่รักษาความอ่อนโยนไว้ได้
เรียกว่ามีความแข็งแกร่ง
ใช้แสงสว่างภายนอก
สาดส่องเข้าไปจนถึงความเห็นแจ้งภายใน
นี่จึงช่วยให้พ้นจากหายนะ..."

ปิดประตูแห่งตนวิถีแห่งเต๋า

เรื่องราวความเป็นไปของปราสาทพระวิหาร ซึ่งได้รับการขึ้นทะเบียนมรดกโลก น่าจะสะท้อนมิติหลากหลายให้สังคมไทยได้ประจักษ์ไม่มากก็น้อย

การนำเสนอเรื่องราวดังกล่าวใน "ผู้จัดการ" ฉบับนี้ ไม่ได้มุ่งหมายที่จะชี้นำความถูกผิดของฝ่ายใด

หากสิ่งที่ "ผู้จัดการ" พยายามนำเสนอภายใต้บทบาทและการทำหน้าที่ของสื่อ คือการนำเสนอมุมมองอีกด้านหนึ่ง เพื่อร่วมพิจารณาและหนุนนำการวางแนวทางสำหรับอนาคต

กระบวนการก่อนและหลังการประกาศขึ้นทะเบียนปราสาทพระวิหารเป็นมรดกโลก รวมถึงข้อเท็จจริงว่าด้วยความเป็นไปของพื้นที่มรดกโลกในประเทศไทย ซึ่งดำเนินไปอย่างไร้ธงนำและทิศทางที่ชัดเจน

ทั้งในเรื่องของการบริหารจัดการภายในและการต่อรองช่วงชิงบทบาทในเวทีระหว่างประเทศ กลายเป็นดัชนีชี้วัดศักยภาพของสังคมไทยที่ท้าทายยิ่ง

ขณะเดียวกันบริบทของปราสาทพระวิหารในมิติที่กว้างออกไป ยังเน้นย้ำให้เห็นถึงพลวัตและความเป็นไปที่เกิดขึ้นในภูมิภาคอินโดจีน ซึ่งกำลังเป็นที่หมายตา เพื่อรอคอยจังหวะโอกาสในการเข้ามาตักตวงและทวีบทบาทของเหล่าชาติมหาอำนาจ

แนวนโยบายและยุทธศาสตร์ความคิดเกี่ยวกับอินโดจีนที่ผลิตสร้างและปรากฏให้เห็นในปัจจุบัน มิได้เกิดขึ้นบนสุญญากาศ หากเป็นลำดับขั้นที่ต่อเนื่องสัมพันธ์ทั้งในระดับรัฐ เอกชน และรวมถึงกลไกระดับเหนือรัฐด้วย

เราจะพิจารณากรณีที่เกิดขึ้นนี้ด้วยทัศนะแบบใด

กระบวนทัศน์ใหม่ที่จะนำไปสู่การกำหนดบทบาทและท่าทีของไทยในระดับภูมิภาค ไม่สามารถดำเนินไปตามแรงดึงกระชากของอารมณ์ความรู้สึก หรือการจ่อมจมอยู่แต่กับอดีตเป็นหลัก

หากต้องมีวุฒิภาวะและพัฒนาขยายองค์ความรู้เกี่ยวกับความเป็นไปที่แท้จริงอย่างต่อเนื่อง

เพราะเมล็ดพันธุ์แห่งความชิงชังที่เกิดขึ้นท่ามกลางมายาภาพของทัศนะที่หมิ่นแคลนมิตรประเทศเพื่อนบ้าน ย่อมไม่สามารถนำพาให้ไทยก้าวหน้าไปไหนได้ไกลนัก

สถานะทางภูมิศาสตร์ได้เอื้ออำนวยให้ไทยเป็นประตูที่พร้อมเปิดเข้าสู่อินโดจีนอยู่แล้ว

หากแต่สังคมไทยเลือกที่จะเปิดหรือปิดประตูภายในความคิดและจิตใจ เพื่อเก็บรับเรื่องราวเหล่านี้อย่างไร