ในขณะที่เพลงลูกทุ่งยุคใหม่กำลังเป็นที่สนใจ นักร้องใหม่ๆ เกิดขึ้นมาแทนนักร้องเก่ามากมาย คนฟังเพลงรุ่นเก่าบางส่วนเริ่มถามหานักร้องรุ่นเก่าว่าหายหน้าหายตาไปไหน

พวกเขาไม่ได้ไปไหน เพียงแต่ยืนห่างออกมาจากเวทีเป็นการชั่วคราว เพราะเวทีใหญ่ไม่มีพื้นที่ให้พวกเขาได้แสดงหรือได้ทำอะไรที่เขาชอบ เสียงถามหาของแฟนเพลงก็เป็นเหมือนสายลมที่อ่อนล้าค่อยๆ จางหายไปในที่สุด

ศิลปินรุ่นเก่าๆ ต้องถือว่าเป็นคนยอดอดทน กว่าจะเป็นนักร้อง กว่าเพลงจะดัง ไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องลงทุนลงแรงไปกว่า 1 ใน 3 ของชีวิต เพื่อทำให้ฝันของพวกเขาเป็นจริง แต่ฝันของเขาก็สั้นเกินไป พอตื่นขึ้นมาชีวิตก็กลับไปเหมือนเดิมอีก

ในงานศพของสารกิจ พนามงคล หนึ่งในดีเจคลื่น FM 95 ลูกทุ่งมหานคร เขาได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้อนุรักษ์เพลงเก่าที่มีข้อมูลเพลงมากที่สุดคนหนึ่งของบ้านเรา ในงานแม้จะมีเศร้าโศก แต่ในความโศกนั้นก็เปี่ยมไปด้วยความยินดีของเพื่อนพ้องแวดวงลูกทุ่งรุ่นเก่าที่ยังเหลืออยู่กับแฟนเพลงกลุ่มเล็กๆ ที่ยังชื่นชอบคนในตำนานลูกทุ่งแบบนี้ได้มารวมตัวกัน

ศิลปินรุ่นเก่าอย่างพร ไพรสนฑ์ ก้าน แก้วสุพรรณ การเวก เสียงทอง บรรจบ เจริญพร โฆษิต นพคุณ โชคดี แดนดำเนิน โรม ศรีธรรมราช นักเรียบเรียงเสียงประสานอย่างจิตรกร บัวเนียม สุรินทร์ ภาคศิริ ทุกคนมากันพร้อมหน้าเท่าที่ยังมาได้

งานนี้อาจไม่อลังการ เวทีไม่พรั่งพร้อม นักร้องไม่หล่อ ไม่สวย ไม่มีแฟนเพลงจัดตั้ง แต่งานที่ออกมายิ่งใหญ่มหาศาล

ยิ่งใหญ่ในใจของศิลปิน อิ่มเอมในใจแฟนเพลง เพราะเวทีของพวกเขามีน้อยเหลือเกิน น้อยจนน่าเศร้าใจ

แต่ทุกคนไม่ได้คิดน้อยใจ หรือต่อว่าชะตาชีวิต

เวทีของนักร้องรุ่นเก่า ไม่ได้ถูกจำกัดด้วยขนาด หรือความหรูหรา ทุกขนาดของเวที เขาร้องเพลงด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมเท่ากันทุกครั้ง

ศิลปินรุ่นเก่าซื่อสัตย์ต่อตัวเองและแฟนเพลงเสมอ

ศิลปินรุ่นเก่าสลับกันขึ้นร้องคนละเพลงกับอิเล็กโทน ด้วยเพลงที่ได้รับความนิยมของพวกเขา ด้วยมาตรฐานเสียงที่ไม่เปลี่ยนแปลงจากเดิมแม้ว่าอายุจะร่วงโรยไปมากก็ตาม

การร้องออกมาด้วยใจ ย่อมได้สำเนียงที่ดีที่สุด

ถ้ามีคนบอกว่านักร้องเป็นอาชีพที่ต้องคำสาป ศิลปินรุ่นเก่าก็คงถูกคำสาปที่แรงที่สุด เพราะสุดยอดของการเป็นนักร้องก็คือการออกผลงานเพลงชุดใหม่ๆ แต่ด้วยวัย และกระแสนิยมของพวกเขาหากนำมาวัดผลด้านการตลาด จำนวนคงน้อยจนคำนวณออกมาเป็นตัวเลขไม่ได้

ทุกคนที่ไม่มีโอกาสได้ทำเพลงกับค่ายเทป ก็มีทำเทปแบบพอเพียง หาเพื่อนช่วยแต่งเพลง เรียบเรียงเสียงประสาน นักดนตรี ห้องอัดในราคามิตรภาพ บันทึกลงแผ่นซีดี แล้วไปขายตามงานต่างๆ

ศิลปินเก่าอย่างพร ไพรสนฑ์ และอีกหลายๆ คน มีผลงานมาขายหลังเวทีในราคาแผ่นละ 150 บาท การซื้อผลงานเป็นไปด้วยความยินดี นักร้องก็ดีใจที่มีคนสนใจ แฟนเพลงก็สมใจได้ผลงานเพลงของนักร้องที่ชื่นชอบ

เงิน 150 บาทที่ซื้อไป มันคือคุณค่ามหาศาลที่ประเมินออกมาเป็นตัวเลขไม่ได้

นักร้องรุ่นเก่าคนหนึ่งบอกกับ "ผู้จัดการ" ว่า ศิลปินเก่าๆ ต้องใช้รูปแบบนี้ในการขายผลงานเพลง บางงานก็ขายได้ 10-20 แผ่น แล้วแต่ว่าคนมากหรือน้อย เงินที่ขายได้ก็นำไปใช้จ่าย และแน่นอนว่าส่วนหนึ่งคือทุนในการทำเพลงชุดต่อไป และทำต่อไปเท่าที่จะทำได้ แม้ว่าผลงานใหม่ที่ออกมาจะได้แค่ 1 แผ่น พวกเขาก็จะทำงานเพลงต่อไป

ผลงานที่ทำมาอาจไม่สมบูรณ์ในแง่ของการผลิต แต่ครบถ้วนบริบูรณ์ในเรื่องความจริงใจ