ศิริชัย ปิติเจริญ - ตอนนี้สิ่งที่คน 3 จังหวัดชายแดนใต้ต้องการมากที่สุดคือ กำลังใจ หลายครั้งผมขึ้นไปคุยในพื้นที่อื่นๆ บางครั้งเราเสียใจมาก เพราะว่าเราคุยกับคนพื้นที่อื่นเหมือนกับเราโดนซ้ำเติม เอาง่ายๆ ซ้ำเติมทั้งโดยเจตนาและไม่เจตนา เช่น ผมไปพบคุณ จะค้าขายกัน คุณบอกว่ามาจากปัตตานีหรือ ค้าเงินสดอย่างเดียวครับ ไม่ใช่ผมไม่เชื่อเครดิตคุณนะ แต่ผมไม่เชื่อพื้นที่คุณ

เป็นการซ้ำเติม เรารู้สึกทันทีว่า เราจะตายอยู่แล้ว ทำไมแทนที่เขาจะช่วยเรา แต่เขากลับซ้ำเติม คนภาคใต้ไม่ได้เลวไปทั้งหมด คนที่ก่อความไม่สงบ คนไม่ดีมีอยู่แค่หยิบมือเดียว ทำไมคนที่อื่นแทนที่จะซ้ำเติม ทำไมไม่กลับความคิดเป็นการช่วยเหลือล่ะ เออ คุณมาจากปัตตานี คุณเป็นคนดีผมรู้ มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้บอกผมจะช่วย เราขอให้ทำกับเราเหมือนคนอื่นๆ นี่เราพอแล้ว นั่นคือสิ่งที่เราหลายๆ คนเจอ

เคยมีคนเล่าให้ผมฟังว่า ไม่ต้องอะไรมากนะ แค่เอารถทะเบียนปัตตานีไปจอดโรงแรมที่หาดใหญ่ พอเห็นป้ายปัตตานี ยามโบกคุณๆ ไปจอดหน้าอาคารครับ ห้ามจอดในอาคาร นี่คำสั่งผู้จัดการ คนปัตตานีเสียใจมาก

เพราะฉะนั้นจริงๆ แล้ว สิ่งที่ผมอยากได้จากคนพื้นที่อื่นคือ กลับมุมมองจากการรังเกียจที่บอกว่าคนปัตตานี ยะลาและนราธิวาส 3 จังหวัดนี้มีปัญหาทำให้เศรษฐกิจของประเทศแย่ ผมถามว่าคนปัตตานีทั้งหมดทำหรือเปล่า ไม่ใช่คน 3 จังหวัดทำหรือเปล่า ไม่ใช่ แต่เป็นเพียงคนกลุ่มหนึ่งเท่านั้นเอง

แต่ถ้าเกิดทุกคนรวมใจ ให้กำลังใจ ให้ความช่วยเหลือ ให้การเยียวยา รัฐบาลไม่ช่วยก็ช่าง พวกผมช่วยกันเอง ทุกอย่างมันก็ดีขึ้น พวกเราก็มีกำลังใจทำขึ้น ผมพูดทั้งๆ ที่ผมไม่ใช่คนปัตตานี สิ่งเหล่านี้ผมก็เคยพูดกับคนที่อื่นมาเยอะแล้ว แล้วก็หลายครั้งพอผมกลับแนวความคิดเขาได้ ผมเรียนตรงๆ ความช่วยเหลือไหลเข้ามาทันที อันนี้คุณศิริชัยผมให้คุณ เพราะคุณอยู่ปัตตานี อันนี้ผมช่วยคุณเป็นกรณีพิเศษเพราะคุณอยู่ปัตตานี

สิ่งเหล่านี้หรอกที่จะเป็นยาชูกำลัง เป็นน้ำหล่อเลี้ยงให้กับคนในพื้นที่ ไม่ใช่พอขับรถป้ายปัตตานีหรือยะลาไปถูกตั้งข้อรังเกียจ เราเสียใจ ทุกวันนี้เราอยู่ที่นี่เราเจ็บจะแย่อยู่แล้ว แล้วคนที่อื่นๆ ฟังแต่สื่อมวลชนแล้วอัดกลับเข้ามาโดนซ้ำเติมกันระนาว

ตอนนี้อย่าไปโทษรัฐบาลอย่างเดียวว่า ไม่ช่วย พวกเรากันเองก็ไม่ช่วย เพราะฉะนั้น สั้นๆ เข้าใจง่ายๆ แทนที่จะส่งนกมา คุณมาสัก 1 แสนคน จะกี่เดือนกี่วัน คุณเอาเงินมาทิ้ง มาใช้จ่ายที่ปัตตานีสักคนละ 100 บาทก็พอแล้ว

- ประเมินว่าเกิดเหตุการณ์มันกลับดีขึ้นมา ต้องใช้เวลาอีกนานไหมกว่าจะฟื้นฟูสภาพการค้าขาย

ผมเรียนอย่างนี้เลยว่า นักธุรกิจในพื้นที่พร้อมจะลุกขึ้นมายืนแล้วก็ทำต่อ ทุกวันนี้เขาก็พยายามที่จะประคองตัวยืน ทีนี้มันจะช้าหรือเร็วขึ้นอยู่กับคนข้างนอก เพราะทำธุรกิจค้าขาย เราไม่ได้ขายกันเองอยู่ใน 3 จังหวัด หรือเฉพาะในปัตตานี เราค้าขายกับคนหาดใหญ่ คนสุราษฎร์ธานี คนกรุงเทพฯ และคนต่างประเทศ

ณ วันนี้ เราจะไปซื้อของกับคนกรุงเทพฯ เขาบอกจะเอาเงินสด เราเดินไปสถาบันการเงินบอก ผมกลัวภาคใต้ ผมยังไม่ให้กู้หรอก แล้วอย่างนี้นักธุรกิจจะทำได้อย่างไร พอเหตุการณ์สงบลงนักธุรกิจกรุงเทพฯ บอกเหตุการณ์สงบแล้วก็จริง แต่ผมยังพะวงอยู่ ผมก็ยังใช้เงินสดกับคุณ แบงก์ก็ยังกลัวอยู่ เราก็ต้องฟื้นช้า

แต่ถ้าเกิด ณ เวลานี้ไม่ต้องรอให้เหตุการณ์สงบ แต่คนกรุงเทพฯ บอกคุณศิริชัยไม่ต้องห่วงหรอก คุณเอาเครดิตผมไป คุณไปทำมาค้าขายเถอะผมช่วย หรือสถาบันการเงินไม่กังวลแล้ว ไปเราเดินต่อเดินไปด้วยกัน อย่างนี้มันก็ฟื้นเร็ว

หรือแม้อย่างเรื่องท่องเที่ยว ถ้าคนลงมาท่องเที่ยวเร็ว อย่างที่ผมบอกว่าคุณมาแสนคน เอาเงินมาใช้คนละ 100 บาท คุณเอาเงินมาให้ที่นี่ 10 ล้านแล้ว แค่คนละ 100 บาทเอง ซึ่งมันน้อยมาก หรือคุณลงมาเที่ยวหาดใหญ่แล้วกับคุณลงมาที่นี่หน่อยได้ไหม ถ้าได้มันก็ฟื้นเร็ว สมมุติคุณมาแสนคน 3 เดือนฟื้น แต่คุณมาล้านคนพรุ่งนี้ฟื้นเลย อะไรทำนองนี้ มันขึ้นอยู่กับคนรอบข้างที่จะมาช่วยคนใน 3 จังหวัด ผมไม่อยากให้รอรัฐบาลอย่างเดียว พวกเราคนไทยด้วยกันเองต้องช่วยด้วย