ผู้คนในแมนฮัตตันหลายคนอาจหลงผิดคิดไปว่าบิลบอร์ดขนาดใหญ่บนถนนสองสายที่เป็นภาพถ่ายขาวดำและมีนางแบบผิวสวยไร้ตำหนิเป็นพรีเซนเตอร์เป็นโฆษณาแฟชั่นที่เซ็กซี่ แต่ที่ไหนได้มันกลับเป็นโฆษณาสินค้าอิเล็กทรอนิกส์ของซัมซุง อิเล็กทรอนิกส์บริษัทในเครือของซัมซุงกรุ๊ป กลุ่มกิจการยักษ์ใหญ่ของเกาหลีใต้ที่มียอดขาย 83,000 ล้านดอลลาร์

เซ็กซ์ขายทีวีได้อย่างนั้นหรือ? แม้จะไม่ได้แต่มันก็เรียกความสนใจได้และนั่นก็คือสิ่งที่เจ้าของผลิตภัณฑ์อย่างซัมซุงต้องการ

ปีก่อน ซัมซุง อิเล็กทรอนิกส์ มียอดขายทั่วโลก 21,000 ล้านดอลลาร์ประมาณ 1 ใน 3 ของยอดขายมาจากตลาดอเมริกาเหนือ บริษัทแห่งนี้ผลิตจอคอมพิวเตอร์มากกว่าคู่แข่งทุกค่ายในโลกและเป็นผู้ผลิตเตาอบไมโครเวฟและวีซีอาร์อันดับสองของโลกโดยเป็นรองชาร์ปและพานาโซนิคตามลำดับ

ลูกค้าในอเมริกาเหนือไม่ค่อยจะรู้จักชื่อเสียงเรียงนามของผลิตภัณฑ์อิเล็กทรอนิกส์จากค่ายซัมซุงกันมากนัก เพราะผลิตภัณฑ์หลายตัวของบริษัทแห่งนี้ นอกจากจะทำตลาดโดยบริษัทอื่นแล้วยังใช้แบรนด์เนมของบริษัทเหล่านั้นด้วย

แต่ในปีนี้ ซัมซุงได้ตัดสินใจทุ่มงบก้อนใหญ่ประมาณ 60 ล้านดอลลาร์เพื่อโฆษณาผ่านสื่อทุกรูปแบบไม่ว่าจะเป็นบิลบอร์ด โปสเตอร์ติดข้างรถโดยสารประจำทางโปสการ์ด นิตยสารและทีวีเพื่อประกาศถึงการมีตัวตนของบริษัท โดยใช้สโลแกนว่า “เพียงซัมซุงเท่านั้น”

ในวงการโฆษณารู้ดีว่าแคมเปญโฆษณาชุดใหม่ของซัมซุงนั้นเป็นผลงานการสร้างสรรค์ของปีเตอร์ อาร์เนลล์วัย 37 บรมครูแห่งวงการโฆษณาแฟชั่น เจ้าของผลงานโฆษณาแบรนด์ DKNY ของดอนน่า คาเรนที่เป็นภาพขาวดำสะดุดตางานโฆษณาที่เขาทำให้กับซัมซุงจึงกลายเป็นอีกตำนานหนึ่งของเมดิสัน อเวนิว

ต้นสายปลายเหตุที่ทำให้อาร์เนลล์โคจรมาพบกับซัมซุงได้นั้น เป็นเพราะมิกิ หลานสาวของลี คุน-ฮี ประธานกรรมการของซัมซุง ที่ทำงานกับบริษัทในนิวเจอร์ซี และโทมิโอ ทากิ ผู้ร่วมก่อตั้งดอนน่า คาเรน ทั้งคู่บอกกับซัมซุงว่าหากต้องการโฆษณาที่มีพลังในการดึงดูดความสนใจของผู้คนต้องมอบงานนี้ให้กับอาร์เนลล์

แน่นอน โฆษณาจากฝีมือของผู้ชายคนนี้สามารถหยุดการจราจรบนถนนได้ แต่ความหมายของมันเป็นอย่างไรกันเล่า เมื่อถามอาร์เนลล์ผู้ซึ่งมีความรอบรู้ในเรื่องประวัติศาสตร์และสถาปัตยกรรมในระดับหนึ่ง เขาได้สาธยายให้ฟังว่า มันเป็นโฆษณาที่แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ระหว่างวัตถุกับร่างกายในศิลปะแบบ BAUHAUSIAN

แต่หากถามจอห์น แกร์ริสัน รองกรรมการผู้จัดการใหญ่ฝ่ายการขายและตลาด เขาก็จะตีความให้ฟังว่า “มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับความเรียบง่ายความเป็นลักษณะเฉพาะตัวและความหวัง และมันจะใช้เวลาเพียงสองวินาทีเท่านั้นในการสร้างภาพลักษณ์อย่างหนึ่งขึ้นมาในสายตาผู้คนที่สัญจรไปมาบนถนน”