วันนั้นเป็นวันพุธที่ 8 ต้นเดือนพฤษภาคม หลังจากที่บุญชู โรจนเสถียร หมดน้ำอดน้ำทนประกาศศึกกับกลุ่มมหาดำรงค์กุล

จดหมายฉบับหนึ่งลงชื่อคน 5 คน คือ ดิเรก ดิลก ชัยโรจน์ ภูริช และกฤณ มหาดำรงค์กุล (สองคนหลังเป็นลูกของดิเรก มหาดำรงค์กุล) ก็ถูกส่งเข้ามายังชั้น 10 ซึ่งเป็นอาณาจักรของบุญชู

ใจความของจดหมายเรียกร้องขอเข้าพบเพราะมีเรื่องด่วน

บุญชูเองก็ไม่ได้คิดว่าจะมีอะไรดีขึ้นในการพบครั้งนี้ แต่ก็ยอมให้คนแซ่ก่าวทั้ง 5 คน ได้เข้าพบในห้องรับรองที่ติดกับห้องทำงานของบุญชู โรจนเสถียร

“ท่านครับ ผมว่าเราอย่าให้มันมีเรื่องมีราวอะไร จะให้พวกผมตอบแทนอะไรบ้างก็จะทำให้เพื่อจะได้ไปให้ดี เพราะท่านมาดีแล้วก็อยากจะให้ไปดี” ดิเรกพี่ใหญ่พูดขึ้นมา

“พวกคุณไม่ต้องมาพูดหรอก ไอ้เรื่องจะมาให้อะไร ให้โน่นให้นี่ จะมาซื้อกันแบบนี้ไม่สำเร็จหรอก” บุญชูพูดด้วยความฉุนที่ถูกเสนอเป็นเงินก้อนเพื่อให้ออกจากตำแหน่ง

“เอาเป็นว่าพวกคุณอยากให้ผมไป แต่คุณก็รู้ว่าถ้าใครมาบีบให้ผมไปผมก็จะไม่ไป ตอนนี้ผมจะสู้แล้ว พวกคุณไปหาทางให้ผมออกจากตำแหน่งจนได้ก็แล้วกัน ตอนนี้เราเป็นศัตรูกันแล้ว พวกคุณมันหน้าไหว้หลังหลอกอย่างนี้ ไม่มีวันหรอกที่เราจะยอมให้ง่ายๆ ต้องสู้กันถึงตาย” บุญชูพูดอย่างเหลืออด

เสร็จแล้วอดีตรองนายกฯ ที่ถูกมหาดำรงค์กุลหลอกใช้ก็ประกาศต่อหน้าทั้ง 5 มหาดำรงค์กุล ว่างานนี้คงจะจบด้วยดีไม่ได้

ท่ามกลางความตึงเครียดของบรรยากาศ พอบุญชูกล่าวจบพี่ใหญ่ดิเรกมือไม้สั่นชี้หน้า
ชัยโรจน์ มหาดำรงค์กุล แล้วก็พูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากออกมาราวกับทำนบเขื่อนพังว่า

“ไอ้ตา (ชื่อภาษาไหหลำของชัยโรจน์แปลว่าที่สาม) มึงไม่เห็นเคยทำอะไรให้กูสบายใจสักอย่าง มึงมีแต่หาเรื่องให้กูทั้งนั้น กูเจ็บใจ วันหนึ่งๆ กูนอนไม่หลับก็เพราะมึง มึงมาอยู่แบงก์อย่างนี้ทำกับกูอย่างนี้ กูไม่อยากได้แบงก์นี้ แต่มึงก็จะเอา จะเอา มึงไม่เคยทำอะไรสักอย่างให้กูสบายใจ”

บุญชูคงจะเห็นว่าบทพญาโศกที่ดิเรกเล่นนี้ไม่รู้จริงหรือปลอมก็เลยตัดบทบอกว่า “จะสบายใจหรือไม่สบายใจตอนนี้ก็ไม่รู้ละ ต่อไปนี้ก็ต้องสู้กันหน่อย เราไปล่ะ”

แล้วชายหนวดงามที่บอบช้ำกับชีวิตใน 2-3 ปีนี้ก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องปล่อยให้ตระกูลก่าวทั้ง 5 คนส่งภาษาไหหลำปนไทยตกลงกันเอง