สี่โมงเช้าจนถึงเที่ยงตรง ดูจะเป็นช่วงที่สับสนที่สุดในวันนั้น

ตัวแทน 7 คน ขึ้นไปพบกับเจ้าหน้าที่ระดับสูงของแบงก์ชาติเรียบร้อยแล้ว และเจ้าของตั๋วสัญญาใช้เงิน “มีปัญหา” ส่วนที่เหลืออีกนับร้อยๆ จำต้องฆ่าเวลาช่วงรอคอยคำตอบด้วยการปรับทุกข์ตามสภาพคนหัวอกเดียวกัน

“แหม มันเลวจริงๆ นี่ร้านเพชรของชั้น ไม่ต้องเปิดกันล่ะ...” อาเจ๊วัยกลางคนเอ่ยกับผู้ร่วมสนทนาในกลุ่ม 3-4 คน

“คือช่วงก่อนหน้านี้ปีนึงร้านเพชรมันกิจการไม่ดี เราก็เลยหยุด มีเงินทองเหลือเท่าไหร่ก็รวบรวมเอามาฝากไว้กับอีที่เจริญกรุงไฟแนนซ์ พอตอนนี้เตรียมจะเปิดร้านไปถอนเงินอีเจ๊งเสียแล้ว แหมมันเลวจริงๆ ร้านเพชรไม่ได้ป่งได้เปิดแล้ว...” พอเห็นผู้ฟังทำท่าสนใจอาเจ๊ก็เล่าต่อ

“แล้วหมดไปเท่าไหร่...” ผู้ร่วมวงคนหนึ่งถาม

“ 5 ล้าน” อาเจ๊ตอบเสียงดังฟังชัด

“ก็พอๆ กับผม..” อีกคนอดรนทนไม่ได้ที่จะระบายบ้าง

“ของผมเอาเงินมาจากพวกที่ทำพาสปอร์ตไปซาอุฯ ไปฝาก คือเห็นมันมีช่วงเวลานานพอกว่าที่จะต้องจ่ายออกไปจริงๆ เลยไม่อยากให้เงินมันอยู่นิ่งๆ ก็เอามาฝากไว้ นี่ตอนนี้ก็มีปัญหา ไม่รู้พวกคนงานจะได้ไปซาอุฯ กันหรือเปล่า...”

แล้วเยาวราชกับเฉลิมโลกล่ะ” ผู้สงสัยท่านหนึ่งถาม

“หยุดจ่ายดอกเบี้ยแล้ว หยุดทุกอย่าง อั๊วก่อนหน้านั้น 2-3 เดือนไปรับดอกเบี้ยที พอระยะหลังได้ข่าวอีไม่ดี อั๊วไปทุกเดือน เดี๋ยวนี้อะไรก็ไม่จ่าย ลื้ออย่าพูดเลยเก๊กซิมตายห่า”