10 พฤศจิกายน วันแรกที่ผู้ถือตั๋วสัญญาใช้เงินพัฒนาเงินทุนหลั่งไหลสู่ตึกดำ ตลอดช่วงเช้าตั้งแต่เก้าโมงเช้าเป็นต้นมา เพื่อขอเปลี่ยนตั๋วเป็นของสหธนกิจไทย ที่มี 14 ธนาคารร่วมถือทุนอยู่ตามประกาศของแบงก์ชาติ แต่แล้วผู้ถือตั๋วบางส่วนก็ต้องชะงัก หยุดความตั้งใจที่จะดำเนินเรื่องขอเปลี่ยนตั๋ว เนื่องจากข้อความบางตอนในใบแสดงเจตนาขั้นต้นของสหธนกิจไทยที่ว่า ผู้ถือตั๋วยินยอมที่จะให้สหธนกิจไทยทรงสิทธิ์อย่างเต็มที่ที่จะเป็นผู้ตัดสินใจจ่าย หรือไม่จ่ายให้กับตั๋วสัญญาที่มายื่นนั้นได้

“ถ้าเซ็นก็หมายถึงเรายอมรับตามนั้น และถ้าเขาไม่ยอมจ่ายให้เราแล้วจะทำอย่างไร ก็แย่นะซิ” ผู้ร่วมชะตากรรมถือตั๋วหลายรายไม่กระจ่างในข้อความดังกล่าว ไม่ยอมดำเนินการและพากันยืนจับกลุ่มวิพากษ์วิจารณ์อยู่ตรงนั้นเอง

จากจุดร่วมเดียวกัน คือความเป็นห่วงกังวลถึงเงินฝาก รวมเป็นกลุ่มวิพากษ์วิจารณ์ปรึกษาหารือนานนับชั่วโมง เสียงหนึ่งในกลุ่มผู้ถือตั๋วชวนกันยกโขยงเดินหาสุธี นพคุณ เพื่อคลายข้อสงสัยแล้วซักถาม และอะไรต่อมิอะไรที่มันอัดอั้นอยู่ในใจของผู้ถือตั๋วทั้งหลายแหล่ แล้วผู้ถือตั๋วกว่า 50 รายก็ได้พบสุธี นพคุณนั่งรออยู่ในห้องชั้น 4 ของอนงค์ สุนทรเกียรติ เกิดการซักถามจนกลายมาเป็นวันนั้นที่ชั้น 4 ของตึกดำ ดังรายงานคำต่อคำของผู้จัดการ

“ผู้จัดการ”

“สุธี” - เชิญครับเชิญ

“ผู้ถือตั๋ว” - คุณสุธี-เรามากันนี่ก็อยากจะให้คุณสุธีช่วยอะไรเราหน่อย เพระเราก็ไม่รู้ว่า ควรจะทำอย่างไรดี

“สุธี” - เชิญครับ ผมสามารถช่วยอะไรได้ก็จะช่วยเต็มที่

“ผู้ถือตั๋ว” - คืออย่างนี้ คุณสุธีว่าพวกเราควรจะทำอย่างไรกันดี หลังจากเกิดเรื่องนี้ขึ้นมา เห็นว่า คุณสุธีเคยอ่านอะไรมามาก ช่วยแนะนำพวกเราหน่อย ว่าควรจะทำอย่างไรดี ควรจะเดินขบวนไปแบงก์ชาติ หรือควรจะยอมตามเขา หรือควรจะทำยังไงกันดี ถือว่าช่วยคนที่ลำบากหมดเนื้อหมดตัวอย่างพวกเราก็แล้วกัน

“สุธี” - ผมไม่ทราบว่าจะแนะนำ ยังไงได้ เพราะการที่เขาเข้ามาช่วยนี่ ก็เพื่อช่วยให้พวกคุณได้รับผลประโยชน์ของพวกคุณกลับคืนไป ที่ผมช่วยได้ก็คือ ช่วยอย่าไปขวางทางเขา ช่วยที่จะไม่ทำอะไรที่จะสร้างความลำบากให้กับการดำเนินงานของพวกเขา ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อผลประโยชน์ของพวกคุณเองทั้งหมด

ผู้ถือตั๋ว- ก็คุณแค่แนะนำพวกเราว่าควรจะทำอย่างไร พวกเราก็มีวิธีการของเราอยู่แล้วบ้างล่ะ แต่เราอยากจะฟังความเห็นของคุณสุธีเองบ้างว่า เราควรจะทำยังไงดี

สุธี- ผมได้บอกไปแล้วว่าผมให้คำแนะนำอะไรไม่ได้ ผมไม่อยู่ในฐานะจะแนะนำได้ ในฐานะอย่างผม เวลานี้ ที่จะช่วย แนะได้ก็คือ เขาได้เข้ามาช่วยรักษาผลประโยชน์ของพวกคุณ เขามีวิธีการ ขั้นตอนของเขา คุณก็ทำไปตามนั้น ที่ผมจะทำได้จะช่วยได้ ก็คือไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไร เขาต้องการข้อมูลอะไรผมก็ให้เขา เขาจะเอาอะไร จะตรวจสอบอะไร ผมก็อำนวยความสะดวกเอามาให้เขาดู ให้เขาตรวจสอบ

ผู้ถือตั๋ว- คือคุณช่วยคือคุณอยู่เฉยๆ นั่งเฉยๆ อย่างนั้นใช่ไหมที่คุณพูด

สุธี- คือ ก็ไม่ใช่อยู่เฉยๆ ผมก็อำนวยความสะดวกแก่เขาทุกอย่าง เพื่อให้เขาดำเนินการได้รวดเร็วขึ้น อย่างที่บอกแล้วเขาต้องการอะไรผมก็ให้เขา เขาไม่ต้องไปหาเอง ไม่ต้องไปค้นเอง ไม่ต้องเสียเวลา อย่างที่จะเสียเวลาเป็นสองปีก็อาจจะแค่ปีเดียวอะไรอย่างนี้ นี่นี่ ป็นการสมมุตินะครับ จะใช้เวลาเท่าไหร่ผมไม่ทราบ

ผู้ถือตั๋ว- คุณพูดอย่างนี้ก็เหมือนเอาตัวรอดนี่ ทิ้งพวกผมไว้อย่างนี้

สุธี- ผม ผมไม่ได้เอาตัวรอดครับ ผมก็ยังอยู่ที่นี่ทุกวัน ถ้าผมเอาตัวรอด ผมก็ไม่มานั่งทำงานอย่างนี้ทุกวันแล้วครับ แต่นี่ผม ก็ยังมานั่งทำงานทุกวัน เดี๋ยวๆ ครับ(พยายามชี้แจงท่ามกลางเสียงต่อว่าต่อขานของผู้ถือตั๋ว) เดี๋ยวฟังผมก่อนซิครับ ผม ผม หมอบอกว่า ผมเป็นโรคไวรัสลงตับห้ามทำงาน ต้องพักผ่อนมาตั้งแต่มกราคมแล้ว แต่ผมก็ไม่ได้พักผ่อนเลยครับ ผมก็ยังมาทำงานมานั่งที่นี่ทุกวัน ผมไม่ได้หนีไปไหน ผมยังอยู่ที่นี่ (ทำท่ายืดอก) รับความผิดอยู่ที่นี่ ผมไม่ได้หลบหน้าพวกคุณ หรือใครไปไหนเลย ครับ ผมทำงานผิดพลาด ผมก็ยอมรับว่า ผมทำงานผิดพลาด แล้วอย่างนี้ จะว่าผมหนีพวกคุณไปคนเดียวได้อย่างไง

ผมน่ะ ไม่ได้เป็นคนอยากจะปิดบริษัทนะครับ คนอื่นเขาสั่งให้ผมปิดไม่ใช่ว่า ผมต้องการจะปิด แต่อย่าให้ผมเปิดเผยเลยนะครับว่าเป็นใครผมบอกไม่ได้

ผู้ถือตั๋ว- หมายความว่าคุณยังสามารถดำเนินการบริษัทนี้ต่อไปได้ใช่ไหม หมายความว่า บริษัทคุณยังไปรอดแต่เขามาปิดคุณ คุณว่าอย่างนั้นใช่ไหม

สุธี- คือ คือ ผมหมายถึงผมไม่ได้เป็นคนต้องการจะปิดบริษัท คือไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้เป็นผู้สั่งปิดบริษัทเองนะครับ แต่เป็นผู้อื่น เขามาบอกให้ผมปิด

ผู้ถือตั๋ว- ใคร คุณสุธี จะบอกไม่ได้เชียวหรือ จนถึงขนาดนี้แล้ว

คุณสุธี- อย่าให้ผมบอกเลยครับ ข่าวก็ออกมาอย่างที่รู้กันอยู่แล้ว

ผู้ถือตั๋ว- คุณสุธีครับ เนี่ยเขารู้กันทั่วบ้านทั่วเมืองว่า ตึกดำนี่ไม่ใช่ของคุณสุธีคนเดียว ยังมีผู้ใหญ่อยู่เบื้องหลังคุณสุธี ใครๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้นแหละครับ แล้วเขาไม่ช่วยคุณบ้างหรือ

ผู้ถือตั๋ว- คุณสุธีฮะ ที่เรามากันนี่ ก็อยากจะให้คุณสุธีช่วยเพราะคุณสุธีก็ฉลาดมากว่าเรานัก ช่วยพูดแนะนำว่าเราควรทำอย่างไร หรือไม่ได้ ก็ช่วยพูดกับทางสหธนกิจเขาหน่อยได้ไหมว่า อย่าจ่ายสิบปีเลย ช่วยจ่ายเร็วกว่านั้นหน่อยเถอะ

สุธี- ผม ผมก็ไม่ได้ฉลาด... โธ่ คุณรู้ไหม เวลานี้ ผมพูดอะไร แม้แต่หมาสักตัวหนึ่ง มันยังไม่เชื่อผมเลย

ผู้ถือตั๋วรายหนึ่ง- แต่ตอนนี้ผมเชื่อที่คุณพูด ใช่แม้แต่หมามันยังไม่เชื่อคุณเลย

ส่วนอีกมุมหนึ่งของวันนี้ที่มุมประตูตรงพื้น อีกฟากของชั้น 4 ห่างกันเพียงช่วงกั้นทางขึ้น-ลงบันได ปรากฏร่างหญิงชราชาวจีนวัยเกือบกลางคน ผู้ซึ่งลักษณะของคนทำมาค้าขายเล็บมือเล็บเท้ามองเห็นชัดถึงการผ่านการใช้แรงงาน สวมเสื้อยืดแขนกุด การเกงสามส่วน รองเท้าแตะ นั่งแหมะบนพื้นปูพรมนุ่มตรงนั้น ผมยุ่ง หน้าซีดขาว เปื้อนด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างเงียบเชียบ ไม่ปรากฏเสียงสะอื้น ตาเหม่อลอยดูว่างเปล่าราวสติไม่ได้อยู่กับตัว ดูไปแล้ว แทบจะไม่น่าเชื่อว่าจะมีภาพเช่นนี้เกิดขึ้น

“ เจ๊ อย่าไปคิดอะไรมาก เลย เงินทองเป็นของนอกกาย” คุณป้าบนเก้าอี้ เอื้อมมือมาตบไหล่ เรียกสติ พร้อมกับปลอบใจ

เจ๊ในที่นี้ ก็คือหญิงชาวจีน ที่ “ผู้จัดการ” กล่าวถึงคนเมื่อกี้

เงินจำนวนแปดแสนบาทของเจ๊เทียบกับยอดหนี้ของพัฒนาเงินทุนอาจดูเล็กน้อย แต่เจ๊ผู้นี้ไม่เคยคิดไกลขนาดนั้น แกคิดเพียงแต่ว่าเงินที่เก็บหอมรอมริบมาตลอดชีวิตการเช่าร้านขายก๋วยเตี๋ยวที่เตรียมจะเบิกมาซื้อตึกแถวขายก๋วยเตี๋ยวเป็นของตัวเอง มันหายวับไปกับตา ไปอยู่ที่ตรงไหนแกไม่รู้ แล้วทำไม ถึงเป็นอย่างนั้นแกก็ไม่รู้ แล้วใครจะตอบคำถาม เหล่านี้ให้แกได้แกก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน