“สมัยก่อนที่สหพัฒฯ อยู่ในตรอกอาเนียเก็ง มีหลงจู๊ขายหน้าร้าน ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะหลังร้าน เขียนจดหมายสั่งงานต่างๆ ปล่อยให้การขายของทุกอย่างอยู่ในความรับผิดชอบของหลงจู๊ วันหนึ่งมีลูกค้าคนหนึ่งมาสั่งของกับหลงจู๊แล้วเดินเลยเข้ามาคุยกับผม กล่าวชมหลงจู๊กับข้าพเจ้าด้วยเสียงอันดังว่า หลงจู๊เป็นคนหนุ่ม แต่เก่งในการค้าขาย ผมเห็นว่าเป็นการแสดงออกที่เกินเลยไปจึงขึ้นไปข้างบนตรวจดูบัญชีปรากฏว่า ลูกค้าคนนี้ติดค้างหนี้สินมาก จึงสั่งหลงจู๊ให้ต่อไปนี้ค่อยๆ บีบบัญชีลูกค้าคนนี้ให้น้อยลง เพราะฐานะไม่สู้ดีแล้ว ต้องระวังให้มากๆ สุดท้ายร้านก็ล้มเลิกกิจการไป ปกติลูกค้ามาซื้อของ เอาเงินมาให้เรา เราต้องเอาใจเขา นี่เขากลับมาเอาใจเรา แกล้งกล่าวชมดังๆ ให้ได้ยินกันทั่ว จะต้องมีอะไรแอบแผงอยู่เบื้องหลังนี่เป็นไหวพริบปฏิภาณอย่างหนึ่งที่อาศัยจิตวิทยาเข้าช่วย ลูกค้าบางคนมาด่าหลงจู๊หาว่าไม่ยุติธรรมก็มี เพราะเขาชำระเงินตามกำหนด เขาไม่ต้องเกรงใจอะไรเราผมเสียอีกต้องรีบไกล่เกลี่ย ก่อนที่เรื่องจะลุกลามใหญ่โต