วันหนึ่งในเดือนมกราคม เป็นเดือนที่ดูค่อนข้างจะสดใส และมีอนาคตของธนาคารนครหลวงไทย เพราะมกราคมเป็นช่วงของการเข้ามาของบรรดานักบริหารมืออาชีพ ทั้งหลายของทีมงานของตึกดำ

แล้วจู่ ๆ ก็มีกระดาษใบหนึ่งมีมูลค่า 3 ล้าน บาท ผ่านเข้ามาตัดบัญชีของตึกดำ ซึ่งเปิดไว้ที่นครหลวงฯ แต่ไม่มี Line อะไร

กระดาษใบนั้นทำเอาเจ้าหน้าที่ต้องวิ่งวุ่นไปหมด เพราะมันไม่ใช่เช็คทั่วไปที่ปล่อยไปได้เลย พร้อมหมายเหตุว่า “เงินในบัญชี ไม่พอจ่าย” แต่มันเป็นเช็คตึกดำ ตึกที่ทุกคนในนครหลวงฯ เข้าใจว่าเป็นของบุญชู และก็เป็นบุญชูนี่แหละที่มหาดำรงค์กุลไปขอร้องให้มาช่วยบริหารธนาคารนครหลวงฯ

ใครจะกล้าปล่อยให้กระดอน? อาจจะมีการพูดคุยกันในระดับสูงแล้วก็ได้ แต่ที่ไม่มีการบอกมาว่าให้ทำอย่างไร

ดร.พร้อม สุลิตานนท์ แก้ปัญหาเฉพาะหน้าให้ทุกคนโล่งอกได้โดยอนุมัติให้ผ่านไปได้

ค่อยโล่งอก

วันที่สองเหมือนจะลองใจพวกนครหลวงฯ เช็คตึกดำมาอีกใบ 6 ล้านบาท คราวนี้ทุกคนที่เกี่ยวข้องก็เริ่มมองหน้ากันล่อกแล่กแทบจะเรียกให้โดเรมอนมาช่วยเชียวแหละ

ให้ตายซิและวันนั้นเกิดไม่มีมหาดำรงค์กุลมาทำงานกันสักคน โทรตามตัวก็ไม่มีใครรู้ว่าอยู่ที่ไหน มันช่างบังเอิญอะไรเช่นนี้

คราวนี้ ดร. พร้อมเกิดไม่มีอารมณ์จะจับปากกาเซ็นอนุมัติ พอเลยบ่าย 3 โมงครึ่งปั๊บ เช็คใบนั้นก็ต้องประสบชะตากรรมตามครรลองของเช็คที่มีเงินไม่พอจ่ายไป

ว่ากันว่า มีการต่อว่ากันพอสมควร แต่ในที่สุดทางตึกดำก็ไม่ติดใจอะไรยอมรับคำแก้ตัวของอีกฝ่าย

“แหม นี่ถ้าคนของตึกดำเขามีอำนาจก็คงจะให้ผ่านไปได้โดยไม่มีปัญหา” ผู้รู้เรื่องพูดเสริมขึ้นมา

นั่นนะซิ มหาดำรงค์กุลก็คงกลัวเช็คตึกดำมาก เลยต้องมีปัญหาแบบนี้กระมัง!