ชายร่างเล็ก ผิวขาวสะอาด ในชุดสีดำที่ยืนอธิบายสินค้าของ Panpuri ในร้านเล็กๆ บนชั้นสามของเกษรพลาซ่า คนนี้ อาจไม่ต่างกับพนักงานขายสินค้าหน้าตาดีทั่วไป แต่เมื่อได้คุยไปถึงวิธีคิดในการสร้างแบรนด์ ก็รู้ว่าตัวตนของเขาน่าสนใจทีเดียว

"ถ้าเราไม่สร้างแบรนด์เองและมา บริหารแบรนด์ให้แข็งแรง เราก็เป็นคนผลิต อยู่วันยังค่ำ" วรวิทย์เริ่มต้นเล่าถึง Panpuri กับ "ผู้จัดการ" หลังจากนั่งลงในร้าน "Sence" บนชั้นสอง เกษรพลาซ่า

วรวิทย์เป็นเด็กเรียนดีคนหนึ่งของโรงเรียนเซนต์คาเบรียล จบด้านเศรษฐ-ศาสตร์ที่ McGill University ประเทศแคนาดา และ Masters in Luxury Goods Management ที่เมืองมิลาน ประเทศอิตาลี เมื่อปี 2540 เขาได้กลับมาร่วมงานกับบริษัท Deloitte Consulting ของสหรัฐ อเมริกา ทำหน้าที่ทางด้าน Business Analyst Consultant ต่อมาได้เป็นพนักงาน ไทยคนแรกที่ได้ไปประจำสำนักงานใหญ่ในนิวยอร์ก

วันที่ 11 กันยายน เหตุการณ์อันน่าตื่นกลัวของชาวโลกส่งผลต่อชีวิตของเขา ความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์ในครั้งนั้นยังชัดเจน ราวกับว่ามันผ่านไปเมื่อไม่กี่วันนี้เอง เขาย้อนความหลังให้ฟังว่า

"ผมมีลูกค้าเป็นบริษัททางด้านวาณิช ธนกิจชั้นนำของอเมริกา ออฟฟิศอยู่ที่ชั้น 63 ของตึกเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ ช่วงนั้นผมต้อง เข้าไปร่วมทำงานกับเขาบ่อยมาก วันเกิดเหตุผมเข้าไปเตรียมเรื่องการประชุมให้บริษัทนี้ตั้งแต่เช้า คืนก่อนหน้านั้นก็อยู่ถึงเที่ยงคืนเนื่องจากทีมประชุมใหญ่มาก ทำให้ ใช้ห้องประชุมของออฟฟิศไม่พอ ต้องลงมา ใช้ห้องประชุมที่ชั้น 5 พอสัก 8 โมงกว่า ก็ได้ยินเสียงตึ้ม เหมือนคนยกเฟอร์นิเจอร์ หนักๆ แล้วทำตกแรงมาก จำได้ว่าแมเน เจอร์ที่มาจากซานฟรานซิสโกล้อเล่นยิ้มๆ ว่า แผ่นดินไหวหรือเปล่า ทุกคนยังหัวเราะ กันเลย แต่พอมีอีกตึ้มผมคว้ากระเป๋าเงินได้ก็วิ่งออกมาเลย ตอนนั้นทุกคนก็คิดว่าไฟไหม้ หรือท่อแก๊สแตกเราก็เดินออกมายืนดูไฟที่กำลังลุกไหม้

ได้เห็นคนที่ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่กระโดดออกมา ทุกคนก็กรี๊ดกันเหมือนดูหนัง แต่ ณ นาทีนั้นก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จนไปบ้าน เปิดทีวีดู ตอนนี้ล่ะที่น้ำตา ซึม ข่าวซีเอ็นเอ็นเป็นภาพรีเพลย์ตอนเครื่องบินชนตึก ใจหายเลยว่านั่นเป็นตึกที่เราอยู่เมื่อ 10 นาทีที่แล้วนะ แล้วเรารอดมาได้

สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้นทำให้วิธีคิดในเรื่องทำงานเปลี่ยนไป เกิดมาทุกคนต้อง ตาย จะเป็น CEO เก่งๆ หรือภารโรง ตายเหมือนกันหมด และตายตอนไหนไม่มี ใครรู้ ดังนั้นทำงานหนักไปทำไม ผมก็เลยลาออก ตั้งใจจะไปเรียนเอ็มบีเอต่อ พอดี ไปเจอโปรแกรมหนึ่งที่โรงเรียนของรัฐบาลในอิตาลี เกี่ยวกับการบริหารแบรนด์ แล้วมีทุนให้เรียนด้วย ทุนนี้ถ้าเป็นที่เมืองไทยก็ประมาณว่าเป็นของสมาคมสินค้าแบรนด์เนมของประเทศ มีกุชชี่ หลุยส์ วิตตอง นั่งอยู่ในบอร์ด เขาให้ทุนกับนักเรียน ต่างชาติที่มีความสามารถ 12 ทุน ผมเป็นคนไทยคนเดียวที่ได้เรียนฟรี แล้วได้อยู่ที่มิลาน ก็โอเคนะ"

ที่สถาบัน SDA BOCCONI วรวิทย์ได้เรียนรู้ว่าธุรกิจแบรนด์เนมหลายบริษัทของอิตาลีเริ่มจากงานฝีมือของธุรกิจครอบครัวเล็กๆ ที่มีความสามารถในการบริหารจัดการเรื่องแบรนด์จนก้าวขึ้นเป็นแบรนด์ดังของโลก เขาได้รู้ว่าความluxury ของสินค้าจะอยู่ในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เช่น ตะเข็บ เส้นด้าย ต้องเปิดออกมาเท่านั้นถึงจะรู้

จนใกล้เรียนจบ บริษัทที่สนับสนุนจะเลือกนักศึกษาไปทำงานเป็น Project Team Leader วรวิทย์ถูกเลือกไปทำกับกุชชี่ และเขาก็ได้รู้ว่าธุรกิจที่ยั่งยืนได้ของประเทศนั้นจะต้องมีโมเดลอย่างไร

"อย่างที่อิตาลีเป็นเมืองแฟชั่นไม่ใช่เพราะมีดีไซเนอร์อย่างเดียว แต่เขามีอุตสาหกรรมมาซัปพอร์ตหมดเลย ตั้งแต่ต้นน้ำถึงปลายน้ำ โรงงานผลิตผ้า ผลิตเส้นด้าย หนังสือแฟชั่น ทุกอย่างจะสนับสนุนเป็นวงจรเดียวกันหมด"

Luxury Good Product ซึ่งเขาได้เลือกเรื่องสปาจากเมืองไทยไปพรีเซ็นต์ก่อนจบการศึกษา ได้รับความสนใจอย่างมาก และโอกาสที่เขาลงไปทำเรื่องผลิตภัณฑ์ สปาก็มาถึงเมื่อเพื่อนที่ทำโรงแรมและธุรกิจสปาหรูในอิตาลีสนใจเรื่องสมุนไพรไทย และอยากได้ไปบริการแขก วรวิทย์จึงได้กลับมาศึกษาคุณสมบัติสมุนไพรอย่างจริงจัง

"ตอนนั้นผมตั้งใจแล้วว่าจะทำผลิตภัณฑ์สมุนไพร เพราะมองว่ามันมีความเป็นไปได้ แต่จะทำอย่างไร เรามีฝีมือจริง แต่ที่ผ่านมาการควบคุมคุณภาพเพื่อก้าวไปสู่ตลาดสากลยังทำไม่ได้ ตรงนี้เองที่ผมมองว่ามีช่องทาง"

ปี 2545 วรวิทย์ได้ร่วมกับเพื่อนอีก 2 คน ตั้งบริษัทปุริขึ้นมา หุ้นส่วนคนแรก คือ วสุ สุรัติอันตรา เพื่อนร่วมชั้นเรียนตั้งแต่ ป.1 ที่โรงเรียนเซนต์คาเบรียล ส่วนอีก คนหนึ่งคือ เอกภพ เมฆกัลจาย พนักงานที่อายุน้อยที่สุดของบริษัท Deloitte Con-sulting

วิชาความรู้เกี่ยวกับการบริหารแบรนด์ อาจมีคนไทยไม่มากนักที่มีโอกาสได้เรียนรู้จากประเทศต้นแบบอย่างอิตาลี แต่วันนี้กำลังถูกนำกลับมาใช้แล้วกับแบรนด์ "ปัญญ์ปุริ"