ในจินตนาการของใครต่อใครหลายคน ปารีสเป็นนครที่เต็มไปด้วยห้องใต้หลังคาเล็กๆ ตั้งอยู่ชั้นบนสุดของแฟลตซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นที่พำนักของนักเขียนยากจนและศิลปินไส้แห้งที่ต้องปากกัดตีนถีบไปวันๆ ...........นิตยสาร Wallpaper ฉบับเดือนเมษายน 2004 เล่าว่า ในสภาพที่ตลาดอสังหาริมทรัพย์ของปารีสกำลังร้อนเกินขนาดเช่นเวลานี้ มันกลับกลายเป็นว่าแม้แต่นายธนาคารผู้มั่งคั่งก็ยังมีความสุขและพึงพอใจกับการได้พำนักอยู่ที่ chamber de bonne บนถนน rue du Bac ซึ่งหาความทันสมัยอะไรไม่ได้เลย

ทั้งนี้ทั้งนั้นเห็นจะเป็นเพราะบทบาทของสถาปนิกท้องถิ่นอย่าง Joseph Dirand หนุ่มฉกรรจ์วัยเพียง 30 แต่สามารถผลักดันตัวเองจนกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญการออกแบบตกแต่งห้องใต้หลังคาของอพาร์ตเมนต์ยุคศตวรรษที่ 17 เสียใหม่ให้กลายเป็นที่พำนักร่วมสมัย ซึ่งนอกจากจะแลดูดีจนคาดไม่ถึง ยังแตกต่างโดยสิ้นเชิง จากแบบแปลนของ อพาร์ตเมนต์ระดับกลางที่อยู่ชั้นล่างๆ ลงไป ซึ่งมักตกแต่งให้แลดูน่ารักแบบพื้นๆ ไม่มีอะไรโดดเด่น

ลูกค้าของ Dirand ซื้อ อพาร์ตเมนต์ชั้นบนสุด 10 ห้องรวมทั้งพื้นที่ของห้องใต้หลังคาที่อยู่เหนือขึ้นไป ทำให้กลายเป็นยูนิตที่มีความสูงเพิ่มขึ้น 2 เท่า Dirand จึงทุบพื้นระหว่างชั้นออก ทำให้ได้อพาร์ตเมนต์รูปสามเหลี่ยมทรงยาว แต่มีข้อเสียตรงภาพลวงตาที่ทำให้คิดว่าได้พื้นที่ว่างมาก เพราะจริงๆ แล้วกลับต้องเสียพื้นที่บริเวณริมห้อง ซึ่งเป็นส่วนลาดเอียงของหลังคาไปอย่างน่าเสียดาย

นอกจากนี้ Dirand ยังต้องแก้ปัญหาปล่องไฟที่เรียงเป็นแนวตามแบบแปลนเดิมคืออพาร์ตเมนต์ 10 ห้อง เมื่อทุบห้องออกหมดแล้ว แนวของปล่องไฟดังกล่าวจึงแบ่งพื้นที่รวมออกเป็นสองส่วน เขาจึงออกแบบให้มีทางเดินเหมือนแนวของกระดูกสันหลังที่เชื่อมห้องนั่งเล่นและห้องนอนเข้าด้วยกัน จากนั้นก็ใช้ประโยชน์จากพื้นที่ระหว่างปล่องไฟด้วยการสร้างห้องน้ำเล็กๆ ขึ้นมาห้องหนึ่ง

Dirand ยังโชว์สไตล์ที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวด้วยการออกแบบชุดอุปกรณ์ในครัวและห้องน้ำจากหินลาวา (lava) สีเทาขนาดมหึมาที่พบบริเวณภูเขาไฟ โดยนำหินก้อนเดียวมาสกัดเป็นอ่างอาบน้ำและอ่างล้างมือ ที่แสดงถึงความเหนือชั้นทั้งในเชิงสถาปัตยกรรมและประโยชน์ใช้สอยได้อย่างน่าทึ่ง