โจอัน แกสปาร์ต (Joan Gas-part) บ่นงึมงัมหลังจากยอมตกลงปรับเงินเดือนค่าตอบแทนแก่ ริวัลโด (Rivaldo) เมื่อต้นเดือนสิงหาคม 2543 แกสปาร์ตเพิ่งเข้ารับตำแหน่งประธานสโมสรฟุตบอล Barcelona แห่งสเปน สโมสรบาร์เซโลนาเพิ่งเสีย หลุยส์ ฟิกโก (Louis Figo) ดารานัก ฟุตบอลทีมชาติโปรตุเกสแก่สโมสร Real Madrid ซึ่งเป็นปรปักษ์สำคัญในวงการฟุตบอลสเปน ริวัลโด นักฟุตบอลทีมชาติบราซิลเป็นเป้าที่บรรดาสโมสรฟุตบอลยักษ์ใหญ่ ทั้งในอิตาลี และสเปนต้องการตัวเป็นอย่างยิ่ง หากสโมสรบาร์เซโลนาต้องเสียทั้งหลุยส์ ฟิกโก และริวัลโด พร้อมกัน นับเป็นการสูญเสียที่อาจทำให้แกสปาร์ตเสียหน้าได้ ดังนั้น แกสปาร์ตจึงต้องพยายามดึงให้ ริวัลโดอยู่กับสโมสรบาร์เซโลนา ต่อไป และไม่มียุทธวิธีใดที่ดีกว่า การเสนอปรับเงินเดือนค่าตอบแทน

สโมสรบาร์เซโลนาตกลงเพิ่มค่าตอบแทนให้ริวัลโด จนอยู่ในระดับปีละ 4.4 ล้านปอนด์สเตอร์ลิง (หักภาษีแล้ว) หรือตกประมาณสัปดาห์ละ 85,000 ปอนด์สเตอร์ลิง อันเป็นที่มาของคำบ่นของแกส- ปาร์ตที่ว่าสโมสรบาร์เซโลนาคงเสียสติที่จ่ายเงินเดือนค่าตอบแทนสูงปานนี้ พร้อมทั้งให้อรรถาธิบายว่า การที่สโมสรบาร์เซโลน่าสามารถแสดงอาการ "เสียสติ" ได้เช่นนี้ก็เป็นเพราะสโมสรฟุตบอลยักษ์ใหญ่อื่นๆ แสดงอาการ "สติแตก" ออกมาก่อน (Financial Times, August 2, 2000)

สโมสรเรียลแมดริดจ่ายเงินให้แก่สโมสรบาร์เซโลนาในการซื้อตัวหลุยส์ ฟิกโก สูงถึง 38.7 ล้านปอนด์สเตอร์ลิง นับเป็นการใช้จ่ายเงินอย่างบ้าระห่ำ เมื่อคำนึงถึงข้อเท็จจริงที่ว่า สโมสรเรียลเมดริดมีฐานะการเงินอ่อนแอ โดยที่มีหนี้สินสูงถึง 180 ล้านปอนด์สเตอร์ลิง การที่สโมสร เรียลแมดริดแสดงตัวเป็น "เจ้าบุญทุ่ม" ครั้งนี้เป็นเพราะ ฟลอเรนติโน เปเรส (Florentino Perez) ให้สัญญากับผู้ถือหุ้นว่า หากได้รับเลือกตั้งเป็นประธานสโมสรเรียลแมดริด จะแย่งตัวหลุยส์ ฟิกโก จากสโมสรบาร์เซโลนา ครั้นเมื่อเข้าดำรงตำแหน่งแล้ว เปเรสก็ปฏิบัติตามคำมั่นสัญญา ยังผลให้ฐานะการเงินของสโมสรเรียลแมดริดยิ่งเสื่อมทรุดลงไปอีก

สโมสรบาร์เซโลนานำรายได้จากการขายหลุยส์ ฟิกโก ไปซื้อนักฟุตบอลชั้นดีมาเสริมทีม อันได้แก่ มาร์ก โอเวอร์มารส์ (Marc Overmars) และ เอ็มมานูเอล เปอตีต์ (Emmanuel Petit) โดยจ่ายเงินรวม ทั้งสิ้น 30 ล้านปอนด์สเตอร์ลิงให้แก่สโมสร Arsenal แห่งประเทศอังกฤษ โดยที่ยังมีเงินเหลือพอสำหรับซื้อ นักฟุตบอลอื่นและปรับเงินเดือนให้แก่ริวัลโด

การแข่งขันฟุตบอลยุโรปฤดู ปี 2543/2544 เริ่มต้นแล้วตั้งแต่กลางเดือนสิงหาคมเป็นต้นมา เมื่อเริ่มต้นฤดูการแข่งขันใหม่ ตลาดนักฟุตบอลย่อมต้องมีการปรับดุลยภาพใหม่ ตลาดนักฟุตบอลนับเนื่องเป็นตลาดแรงงานประเภทหนึ่ง แรงงานย่อมเคลื่อนย้ายจากอุตสาหกรรมที่ให้ค่าจ้างต่ำไปสู่อุตสาหกรรมที่ให้ค่าจ้างสูงฉันใด นักฟุตบอลย่อมเคลื่อนย้ายจากสโมสรที่ให้ผลตอบแทนต่ำไปสู่สโมสรที่ให้ผลตอบแทนสูงฉันนั้น

สโมสรฟุตบอลที่สามารถซื้อตัวนักฟุตบอลราคาแพง และเสนอเงินเดือนค่าตอบแทนในอัตราสูงในการดูดดึงนักฟุตบอลฝีเท้าดี ย่อมต้องเป็น สโมสรที่มีฐานะการเงินดี ความมั่นคง ทางการเงินขึ้นอยู่กับกระแสการไหลเข้าของรายได้กับกระแสการไหล ออกของรายจ่าย รายได้ของสโมสรฟุตบอลมีที่มาอย่างน้อย 3 แหล่ง อันได้แก่ รายได้จากการเก็บค่าผ่านประตู รายได้จากการถ่ายทอดโทรทัศน์ และรายได้จากการขายสินค้าสโมสร

ความก้าวหน้าของเทคโนโลยีอวกาศ (Space Technology) ผสมผสานกับความก้าวหน้าของเทคโน โลยีสารสนเทศ (Information Technology) ยังผลให้ธุรกิจโทรทัศน์ระหว่างประเทศเจริญงอกงามอย่างรวดเร็ว รายได้จากการถ่ายทอดโทรทัศน์กลายเป็นแหล่งรายได้สำคัญยิ่งของสโมสรฟุตบอลยักษ์ใหญ่ ในการธำรงรายได้จากการเก็บค่าผ่านประตูและรายได้จากการถ่ายทอดโทรทัศน์ในระดับสูง ผลการ แข่งขันของสโมสรนับเป็นปัจจัยสำคัญ และในการธำรงตำแหน่งสโมสรฟุตบอลชั้นนำ สโมสรจำเป็นต้องมีนักฟุตบอลฝีเท้าดี

เมื่อฤดูการแข่งขันใกล้สิ้นสุด สโมสรฟุตบอลที่มีอำนาจซื้อต้องสอดส่ายสายตาหาซื้อนักฟุตบอลฝีเท้าดี เพื่อเตรียมรับศึกในฤดูการแข่งขันใหม่ สโมสรที่อยู่ในอันดับสูง นอกจากต้องธำรงตำแหน่งแห่งหนของตนแล้ว ยังต้องการแย่งชิงตำแหน่งผู้นำอีกด้วย ส่วนสโมสรที่ตกอันดับก็ต้องพยายาม ไต่บันไดดารา ทั้งหมดนี้สร้างความคึกคักแก่ตลาดนักฟุตบอล มีการซื้อขายนักฟุตบอลดุจเดียวกับการซื้อขายสินค้า ตลาดนักฟุตบอลยุโรปจะเข้าสู่ดุลยภาพใหม ่เมื่อถึงกำหนดวันส่งรายชื่อนักฟุตบอล ก่อนการแข่งขันสโมสรระหว่างประเทศในยุโรป

สโมสรฟุตบอลยุโรปที่ได้ชื่อว่าเป็น "เจ้าบุญทุ่ม" มักจะเป็นสโมสรในภูมิภาคละตินแห่งยุโรป โดยเฉพาะ อย่างยิ่งอิตาลีและสเปน ในฤดูการแข่งขัน ปี 2543/2544 ที่เพิ่งเริ่มต้นนี้ เฉพาะสโมสร Lazio แห่งอิตาลี Barcelona และ Real Madrid แห่งสเปน ใช้เงินในการซื้อนักฟุตบอลรวมกันไปแล้ว 180 ล้านปอนด์ สเตอร์ลิง เริ่มต้นด้วย Lazio ซื้อ เฮอร์แมน เครสโป (Herman Cres-po) จากสโมสร Parma ในราคา 35.8 ล้านปอนด์สเตอร์ลิง แต่สถิตินี้ถูกทำลายลงเมื่อสโมสรเรียล แมดริด ซื้อหลุยส์ ฟิกโกจากสโมสรบาร์เซโลนา ในราคา 38.7 ล้านปอนด์สเตอร์ลิง

ในหมู่ประเทศละตินยุโรป ความล้าหลังทางเศรษฐกิจทำให้สโมสรฟุตบอลโปรตุเกสมิอาจถีบตัวขึ้นมาเป็นสโมสรยักษ์ใหญ่ได้ สโมสรฟุตบอลในโปรตุเกส นิยมซื้อนักฟุตบอลจากละตินอเมริกา เช่นเดียวกับสโมสรฟุตบอลในสเปน นักฟุตบอลจากละตินอเมริกาคนใดที่เติบใหญ่และพัฒนาฝีเท้าจนโดดเด่น มักจะถูกสโมสรยักษ์ใหญ่ในอิตาลีและสเปนซื้อตัวไปอีกทอดหนึ่ง

สโมสรฟุตบอลฝรั่งเศส มิอาจซื้อตัวนักฟุตบอลระดับโลกได้ เนื่องเพราะปัญหาภาษีเงินได้ที่จัดเก็บในอัตราสูง นักฟุตบอลระดับโลกชาวฝรั่งเศสกลับเป็นฝ่ายถูกซื้อตัวโดยสโมสรยักษ์ใหญ่ในยุโรป โดยเฉพาะอย่างยิ่งอิตาลีและสเปน สโมสรฟุตบอลฝรั่งเศสนิยมซื้อตัวนักฟุตบอลจากแอฟริกา ดารานักฟุตบอลจากแอฟริกาใช้ฝรั่งเศสเป็นทางผ่านไปสู่ Calcio Serie A แห่งอิตาลี Premiera Liga แห่งสเปน Premier League แห่งอังกฤษ และ Bundesliga แห่งเยอรมนี

การปฏิบัติตัวเป็นเจ้าบุญทุ่มทำให้สโมสรยักษ์ใหญ่ของอิตาลีและสเปน เป็นศูนย์รวมของดารานักฟุตบอลระดับโลก ต่อเมื่อสังขารร่วงโรยและฝีเท้าตกต่ำ ก็จะถูกจับให้นั่งเก้าอี้นักฟุตบอลสำรอง อันเป็นการส่งสัญญาณให้ย้ายสโมสร นักฟุตบอล "ไร้ค่า" ในสายตาของสโมสรยักษ์ใหญ่ หากไม่ย้ายไปสู่สโมสรอันดับรองลงมา ก็ต้องหาทางย้ายไปสู่สโมสรต่างประเทศ กระแสการเคลื่อนย้ายดารานักฟุตบอลจากสโมสรยักษ์ในอิตาลีและสเปนไปสู่เยอรมนี อังกฤษ และฝรั่งเศส จึงปรากฏให้เห็นทุกฤดูการแข่งขัน

ในการดูดดึงให้นักฟุตบอลย้ายสโมสร เงินเดือน/ค่าจ้าง นับเป็นปัจจัยสำคัญ สภาวะเงินเดือนค่าตอบแทนนักฟุตบอล "เฟ้อ"ปรากฏในอิตาลีและสเปน จากรายงานข่าวของหนังสือพิมพ์ Financial Times (April 25, 2000) นักฟุตบอลยุโรป ที่ได้เงินเดือน/ค่าจ้างสูงสุดในฤดู การแข่งขัน 2542/2543 คือ Ales-sandro del Piero แห่งสโมสร Juventus (11 ล้านดอลลาร์อเมริกัน ต่อปี) รองลงมาคือ Ronaldo แห่งสโมสร Inter Milan (9.20 ล้านดอลลาร์อเมริกันต่อปี) เมื่อพิจารณารายชื่อนักฟุตบอลยุโรปที่มีเงินเดือน/ค่าจ้างสูงสุด 10 อันดับแรกในฤดูการ แข่งขัน 2542/2543 ข้อเท็จจริงปรากฏว่า มีนักฟุตบอลในสังกัด Calcio Serie A แห่งอิตาลีถึง 6 คน Premiera Liga แห่งสเปน 2 คน และ Premier League แห่งอังกฤษ 2 คน

ในฤดูการแข่งขัน 2543/2544 เงินเดือนค่าตอบแทนนักฟุตบอลระดับโลกทะยานขึ้นจากปีก่อน โดย Rivaldo แห่งสโมสรบาร์เซโลนาได้ รับ 85,000 ปอนด์สเตอร์ลิงต่อสัปดาห์ และ Gabriel Batistuta แห่งสโมสร A.S.Roma ได้รับ 80,000 ปอนด์ สเตอร์ลิงต่อสัปดาห์

เงินเดือน/ค่าจ้าง มิใช่รายได้ประเภทเดียวที่นักฟุตบอลระดับโลกได้รับ ผลตอบแทนที่มิใช่ตัวเงินดัง เช่นบ้านที่อยู่อาศัย รถยนต์ส่วนตัว และสวัสดิการด้านการรักษาพยาบาลก็มีความสำคัญ แต่รายการที่มีความสำคัญยิ่งกว่า ก็คือ รายได้จากการขาย สินค้าที่มีภาพ ลายเซ็นหรือเอกลักษณ์ นักฟุตบอล สโมสรอาจนำลายเซ็นของนักฟุตบอลระดับโลกในสังกัดไปผลิตเสื้อกีฬา หรือลูกฟุตบอล แม้แต่กระจุกผมท้ายทอยของเอ็มมานูเอล เปอตีต์ ก็สามารถนำไปใช้หารายได้ได้ บางครั้งสโมสรต้นสังกัดอาจหารายได้จากการโฆษณา โดยให้นักฟุตบอลเป็นนายแบบ รายได้เหล่านี้กลายมาเป็นประเด็นสำคัญในการเจรจาซื้อขายนักฟุตบอลระดับโลก นับตั้งแต่ Eric Cantona และ Paul Gas-coigne ประสบความสำเร็จในการขอแบ่งปันรายได้เหล่านี้จากสโมสร Manchester United และ Glas- gow Ranger ตามลำดับ นักฟุตบอล ชั้นนำใน Premier League ของอังกฤษพากันเจริญรอยตาม (www. soccernet.com, July 30, 2000)

ท้ายที่สุด รายได้จากการขายสิทธิบนอินเทอร์เน็ต (Internet Rights) กลายเป็นประเด็นการเจรจาที่สำคัญ บัดนี้ มีผู้ประกอบการ Web Site จำนวนมากขอซื้อสิทธิการให้ข่าวสารของนักฟุตบอลระดับโลก นักฟุตบอลที่ขายสิทธิบนอินเทอร์เน็ตแล้วจะไม่สามารถ ให้ข้อมูลข่าวสารบน web site ของสโมสรต้นสังกัดได้ ยกตัวอย่างเช่น หากต้องการข้อมูลเกี่ยวกับ Marc Overmars ต้องเปิดดู www.icons. com ไม่สามารถหาได้จาก www. barcelona.com ทั้งๆ ที่โอเวอร์ มารส์สังกัดสโมสรบาร์เซโลนาก็ตาม www.icons.com จ่ายค่าลิขสิทธิ์แก่โอเวอร์มารส์ โดยมีรายได้จากค่าโฆษณาบน web site ของตน ยิ่งมีผู้คนเปิดดู web site นี้มากเพียงใด รายได้จากค่าโฆษณาก็ยิ่งมีมากเพียงนั้น ในกรณีกลับกัน หากสโมสรบาร์เซโลนาไม่สามารถนำเสนอข้อมูลของนักฟุตบอลระดับโลกในสังกัด www. bacelona.com มิอาจหารายได้จากการโฆษณาบน web site ของตนมากเท่าที่ควร

ตลาดนักฟุตบอลยุโรปกำลังขับเคลื่อนสู่ดุลยภาพใหม่ การขับเคลื่อนดังกล่าวนี้ต้องอาศัยพลังการเจรจาของนักกฎหมาย เพราะโครง สร้างรายได้ของนักฟุตบอลระดับโลกมีความสลับซับซ้อนมากขึ้น